29.4.07

Γυναικείες τσάντες!

Γύρω από τις τσάντες των γυναικών πάντα επικρατούσε ένας μύθος! Πολλοί άντρες θα ήθελαν να ρίξουν μια κλεφτή ματιά... Να δουν επιτέλους τι βάζουμε εκεί μέσα! Και γιατί οι γυναίκες δε μπορούμε απλά να βάλουμε τα πράγματα μας στις τσέπες μας όπως αυτοί και πρέπει να σέρνουμε τσάντες και τσαντάκια πάντα μαζί μας!

Δε μπορώ να σας διαφωτίσω για τις τσάντες των άλλων γυναικών! Αλλά μπορώ να σας αφήσω να ρίξετε μια ματιά στη δική μου! Ούτε αντιπροσωπευτικό δείγμα νομίζω ότι είμαι βέβαια, ούτε και πιστεύω ότι σας πολυενδιαφέρει αλλά μόλις θυμήθηκα ένα περιστατικό και αποφάσισα απλά να το γράψω!

Ξεκινάω το άδειασμα!
Μμμμ... Τα κλειδιά μου! Μόνο οι κλειδαράδες παίζει να έχουν περισσότερα κλειδιά από μένα! Μεγάλη ιστορία όμως αυτή... Για να δούμε παρακάτω!
Το πορτοφόλι μου! Σχεδόν πάντα άδειο...
Κάρτα απεριορίστων και πάσο...
Το flashάκι μου!
Τσίχλες...
Ένα βιβλίο (για να περνάει η ώρα στο λεωφορείο-τρένο-όταν με στήνουν στα ραντεβού...)
Τετράδια (προσοχή στον πληθυντικό)
Στυλό (τα οποία συνήθως δεν γράφουν)
Ένα vicks (πάλι συναχωμένη είμαι), ένα liposan...
Οδοντογλυφίδες με γεύση μέντα (καλά, αυτές δεν τις κουβαλάω πάντα μαζί μου, έτυχε και τις βούτηξα προχτές από μια ταβέρνα και ξέμειναν)
Πολλοί τελειωμένοι αναπτήρες...
Τσιγάρα...
Το κινητό μου και τα hands free μου...
Depon...
Και προφυλακτικά...

Τα τελευταία λοιπόν, αν και τα θεωρώ απαραίτητο αξεσουάρ της τσάντας μου, με έχουν φέρει πολλάκις σε δύσκολη θέση! Καταρχάς τα μπερδεύω πολύ συχνά με το πακέτο από τις τσίχλες! Και τα βγάζω αφηρημένη από την τσάντα και μέχρι να το πάρω χαμπάρι έχουν γελάσει όλοι οι περαστικοί τριγύρω!
Η πιο τραυματική εμπειρία όμως ήταν πέρσι στη σχολή... Είχα φάει ένα κόλλημα με ένα πιτσιρίκι, πρωτοετό... Μπαίνω λοιπόν στο αμφιθέατρο, τον βλέπω και πάω να του μιλήσω! Από την πολύ χαρά όμως μπερδεύομαι στα σκαλοπάτια και τρώω μια μεγαλοπρεπέστατη τούμπα! Προσγειώνομαι στα πόδια του και - σαν να μην έφτανε αυτό - αδειάζει κι όλη μου η τσάντα στο πάτωμα! Και επειδή είναι και καλό παιδάκι, σκύβει να με βοηθήσει... Και φυσικά - το είπα εγώ ότι ο Murphy με μισεί - το πρώτο πράγμα που μάζεψε ήταν το κουτάκι τα προφυλακτικά! Παντζάρι έγινα πάλι!

28.4.07

Σαν διαβητικός σε ζαχαροπλαστείο

Σας έχω μιλήσει για τον Β.; Όχι, ε; Ο Β. λοιπόν είναι ένας πολύ καλός μου φίλος! Και, να σας πω και την αλήθεια, θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ερωτευμένη μαζί του! Μόνο που δε θα ωφελούσε σε τίποτε! Βλέπετε εγώ κι ο Β. έχουμε ακριβώς τα ίδια γούστα! Στους άντρες εννοώ! ;-)

Καιρό τώρα προσπαθεί να με πείσει να πάμε σε κάποιο gay club... Αλλά δε μου αρέσουν που δε μου αρέσουν τα club, ένα club με άντρες που δεν είναι για τα δόντια μου μου κάθεται ακόμα πιο στραβά! Έλα όμως που το αλκοόλ έχει περίεργες επιδράσεις πάνω μου!

Χτες λοιπόν κι αφού πρώτα ήπιαμε 2 λίτρα κρασί στο σπίτι μου αποφασίσαμε να πάμε! Ααααχ! Φίλος σου λέει μετά! Βρε, πάνω στο μεθύσι μου με εκμεταλλεύεσαι; lol

Τουλάχιστον δεν προβληματίστηκα πολύ στο τι να βάλω! Ποιός θα ασχολιόταν μαζί μου άλλωστε; Φτάσαμε στο μαγαζί κι εκεί έπαθα το πρώτο σοκ. Θα έπρεπε να περάσω από έναν στενό διάδρομο, γεμάτο άντρες, που θα με κοιτούσαν και περίεργα! Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα! Και, επειδή ο Murphy με μισεί, πιάστηκε η τσάντα μου στο ρολόι ενός παιδιού, ήρθε κι ο σερβιτόρος (ο οποίος είναι θεός) να με ξεμπλέξει, μου είπε κι ένα "πολύ βιάζεσαι", έγινα κόκκινη σαν παπαρούνα και έφτασα επιτέλους στη μπάρα!

Παρήγγειλα τη μπύρα μου, αρνήθηκα το ποτήρι που μου έφερε η σερβιτόρα (μα, μπύρα σε ποτήρι;) και άναψα τσιγάρο. Έμεινα ακίνητη, χτυπώντας που και που τα δάχτυλα μου στο ρυθμό της μουσικής. Αλλά μέχρι εκεί! Ο φίλος μου χτυπιόταν, έκανε χορευτικές φιγούρες, με τράβαγε και από το χέρι μπας και κουνηθώ (το έχω ξαναπεί ότι αυτό με εκνευρίζει απίστευτα;) μέχρι που βαρέθηκε να ασχολείται μαζί μου και άρχισε να κοιτάει τριγύρω, να κάνει... παραγγελιές στο dj και να καπνίζει σα φουγάρο.

Τι να κάνω κι εγώ; Άρχισα την ανδροπαρατήρηση (αγαπημένο σπορ σε μέρη που πλήττω θανάσιμα)! Δίπλα μου στεκόταν ένα παιδί με μακρύ μαλλί κοτσίδα, μουσάκι, ψηλός... (το έχετε καταλάβει πλέον ότι αυτό είναι το στυλ άντρα που μου αρέσει) Αααααχ! Να που πήγαν όλοι οι ωραίοι άντρες... Ααααχ!
Κι ο σερβιτόρος (να επαναλάβω τα περί κοτσίδας;) να περνάει συνεχώς από μπροστά μου! Κι ένας άλλος με ράστα και κόκκινα starάκια... Πραγματικά αισθανόμουν σα διαβητικός σε ζαχαροπλαστείο!

27.4.07

Ο κουτσομπόλης γείτονας

Καλά, όποτε στερεύω από ιδέες θα σας γράφω για τους γείτονες μου! Κι αν ποτέ διαβάσει κανείς το blog μου να δω τι θα κάνω! Χε χε!

Λοιπόν, όπως ξαναείπα, το σπίτι μου βλέπει στον ακάλυπτο κι όλες οι πολυκατοικίες είναι πολύ κοντά... Πάνω λοιπόν από τον γείτονα με τις τσόντες μένει ο κουτσομπόλης γείτονας! Ο γείτονας που με αναγκάζει να κλείνω που και που το παράθυρο μου, να προσέχω πόσο δυνατά μιλάω στο τηλέφωνο και το τι φοράω όταν πηγαίνω προς το μπάνιο...

Αρχικά νόμιζα ότι το διαμέρισμα ήταν άδειο. Δεν είχα δει κανέναν, δεν είχα ακούσει κανέναν. Κι επειδή είναι το μόνο που έχει άμεση οπτική επαφή με το δικό μου ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενη! Μέχρι που μια μέρα τον είδα!

Καθόμουν με την Ν. και κουτσομπολεύαμε κατά τα κλασικά... Εγώ πλάτη στο παράθυρο. οπότε ακούω τη Ν. να μου λέει:
- Ρε συ, ποιος είναι αυτός εκεί; Που κοιτάει;
Κοιτάω κι εγώ και τι να δω; Στο μπαλκόνι του σπιτιού, που έβαζα το χέρι μου ότι είναι ακατοίκητο, στεκόταν ο Γείτονας! Είχε ακουμπήσει αναπαυτικά στο κάγκελο και κοιτούσε. Είχε στήσει αυτί κανονικότατα!

Πάω κι εγώ στο παράθυρο και παίρνω ανάλογη πόζα. Σκύβω στο περβάζι και τον καρφώνω. Ένα βλέμα του στυλ "θέλεις τίποτε φιλαράκο;". Τίποτε αυτός. Συνεχίζει να μένει εκεί. Φέρνει το χέρι του στο στόμα να χασμουρηθεί σαν να θέλει να μου πει "έλα, συνεχίστε την κουβέντα, αυτό που κάνεις δεν έχει ενδιαφέρον..."! Α! Έχει θράσος ο τύπος!

Κατεβάζω τα στόρια, να μη βλέπει τουλάχιστον. Επιστρέφω στην κουβέντα αλλά δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Κρυφοκοιτάζω κάθε τρεις και λίγο και συνειδητοποιώ ότι είναι ακόμα εκεί. Μπορεί να μη βλέπει, ακούει όμως! Ε, να μην του χαλάσουμε χατήρι! Πιάσαμε μια από τις γνωστές μας σοκαριστικές και λεπτομερείς συζητήσεις. Τζάμπα 090... Whatever! ;-)

Από τότε τον πετυχαίνω συχνά σε αυτή τη στάση. Σηκώνω τα μάτια μου από την οθόνη και τον βλέπω. Βάζω καφέ και τον βλέπω. Βγαίνω από το μπάνιο με την πετσέτα κι είναι εκεί. Και τώρα τον είδα κι αποφάσισα να του αφιερώσω αυτό το post!

Γεια σου γείτονα!

Υ.Γ. Στο μπαλκόνι έχει κρεμάσει cd για να μην κουτσουλάνε τα περιστέρια. Προσπαθούσα μέρες τώρα να δω τι είναι. Τελικά είναι μία από τις τσόντες που δίνει το Θέμα... Δεν την δίνει στον από κάτω; Να πιάσει τόπο τουλάχιστον; ;-)

21.4.07

Αν δεν είναι κεφαλάρι κρεβατιού δε λέει!

(ατάκα της Rachel από τα Φιλαράκια)

Σήμερα ήρθε η Α. από δω για καφέ και μου 'λεγε τον πόνο της! Ποιον πόνο της δηλαδή; Αλλά τέλος πάντων..!
Και πάνω στη συζήτηση τη βλέπω να τρίβει το κεφάλι της και να μορφάζει.
- Τι έπαθες; ρωτάω. Τα 'θελα όμως και γω να τ' ακούσω!
- Έχω ένα καρούμπαλο... λέει και παίρνει κι εκείνη την αθώα έκφραση "δε φταίω εγώ" που με κάνει να θέλω να τη σφάξω...
Και πως το απέκτησε το καρούμπαλο; Με το γνωστό πατροπαράδοτο τρόπο! Όχι, δε χτύπησε σε κανένα ντουλάπι (αυτά μόνο εγώ τα κάνω...)! Χτυπούσε (προσοχή, διαρκείας ο χρόνος) το κεφάλι της στο κεφαλάρι του κρεβατιού! Και φυσικά όχι κατά τη διάρκεια του ύπνου! Να πω κι άλλα ή να εκνευριστώ τώρα; Άκου πόνος! Ουφ!

Μαζοχισμός ή πάθος;
Γενικά μου αρέσουν τα λίγο πιο βίαια πράγματα στο κρεβάτι...
Με την τελευταία μου σχέση δε θυμάμαι ποτέ να κάναμε "έρωτα".. Δεν υπήρξε καμία φορά με χαμηλό φωτισμό, κεράκια, απαλή μουσική και γλυκόλογα. Αργά, τρυφερά, ήρεμα. Όλα ήταν λίγο θολά , λαχανιασμένα, παθιασμένα, βίαια...
Αν δεν ξυπνήσω με 2-3 μελανιές, καμιά δαγκωνιά και λίγο πιασμένη δεν το ευχαριστιέμαι στην τελική! Τελικά είμαι μαζόχα! lol

20.4.07

Ο (άλλος) γείτονας και η τηλεόραση

Η πολυκατοικία που μένω - όπως είπα και στο προηγούμενο post - δεν έχει καμία μόνωση! Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα! Το σπίτι μου βλέπει στον ακάλυπτο κι έχω θέα απευθείας στο σαλόνι του απέναντι! Μόνο που δεν καλημεριζόμαστε κάθε πρωί!

Πριν λίγο λοιπόν, όπως καθόμουν στο γραφείο μου και ατένιζα το άπειρο - θα έπρεπε να διαβάζω αλλα το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι - τα είδα όλα!

Για την ακρίβεια είδα τι έβλεπε ο γείτονας! Γιατί όπως καταλαβαίνετε δε χρειάζεται να έχω δική μου τηλεόραση! Μια χαρά βλέπω κι από τη δική του!

Δε χρειάζεται πολύ φαντασία νομίζω για να καταλάβετε ότι ο αγαπητός γείτονας έβλεπε τσόντα! Κι όχι μόνο αυτό! Την έβαζε και σε fast forward στα σημεία που δεν είχε... δράση! Και κάποια στιγμή που μπήκε η σύζυγος στο σαλόνι έβαλε ΝΕΤ!

Ααααχ! Μπήκε για τα καλά η άνοιξη όντως... Και δε θα τα πάμε καλά σ' αυτή τη γειτονιά... lol

19.4.07

Ο γείτονάς μου κάνει σεξ...

Αυτή τη στιγμή! Δεν είμαι βέβαια σίγουρη αν το κάνει μόνος(!) ή με παρέα... Εγώ μόνο αυτόν ακούω!
Πω πω! Δεν έχει καθόλου μόνωση η πολυκατοικία τελικά... Ουπς!
Δεν πειράζει... Εγώ έτσι κι αλλιώς ακούγομαι! Χε χε!
Τουλάχιστον υπάρχουν κι άλλοι!
Γιατί, όπως έλεγε και μια φίλη, στην παλιά πολυκατοικία δεν έκανε σεξ και κανένας άλλος! ;-)
Α... Δε μπορώ! Δε μπορώ να ακούω...
Να βάλω τώρα τη μουσική δυνατά ή θα τον διακόψω;
Άσε, θα βγω έξω καλύτερα!
Πάω να πάρω τσιγάρα, να σηκώσω λεφτά για το νοίκι και να δω αν στο video club έχει το High Fidellity!

Ψιτ; Καλό βόλι! ;-)

18.4.07

Γιατί δε μπορείς να σταματήσεις να μιλάς;

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις;
Γιατί ακόμα κι από μακρυά μπορείς να με πληγώνεις;
Είναι ανάγκη να μου λες τα πάντα; Ασήμαντες λεπτομέρειες που ποτέ δε ζήτησα να μάθω;
Τι να το κάνω το sorry μετά; Τώρα τα νεύρα μου είναι κουρέλια...
Δε μιλάς. Τι να πεις; Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω κι η μέρα μου ξεκίνησε άσχημα...

Σ' αγαπ(ά)ω όμως... Κι ας μην είσαι εδώ. Κι ας μην είμαστε μαζί. Κι ας μην με έμαθες ακόμη και ας μη με μάθεις ποτέ...

Υ.Γ. Το "έλα ρε" δε μπορείς να το πεις εσύ... Δε θα μου περάσουν έτσι τα νεύρα...

17.4.07

Μου τη δίνουν οι... Κινέζοι!

Μετά από καιρό ανέβηκα σήμερα στη σχολή... Ανέβηκα μάλιστα με το προσωπικό μου ταξί! Τον Γ. τον ξέρω εδώ και 8 χρόνια... Συμμαθητές στο φροντιστήριο κι έπειτα συμφοιτητές, να ακούμε μαζί την κατσάδα από τον μαθηματικό του φροντιστηρίου για την "επιλογή" μας. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Με τον Γ. λοιπόν βρισκόμαστε μια δυο φορές το τρίμηνο, ανεβαίνουμε μέχρι τη σχολή, πίνουμε έναν καφέ και φεύγουμε συνήθως χωρίς να έχουμε πατήσει καν το πόδι μας σε αμφιθέατρο. Έτσι και σήμερα ανεβήκαμε, πήραμε τους καφέδες μας και πιάσαμε τη γνωστή συζήτηση για τα γκομενικά μας. Άλλη μια δωρεάν ψυχανάλυση κοινώς...

Το σημερινό μας θέμα ήταν οι... Κινέζοι! Και δεν εννοώ τους συμπαθητικούς τύπους με τα σκιστά μάτια, τα ρυζομακάρονα και τα μαγαζάκια με τα φτηνά ρούχα! Τους άλλους κινέζους εννοώ. Τους "γνωριζόμαστε από κάπου;", τους "δε θυμάμαι τίποτε, είχα πιει" ή τους "δεν καταλαβαίνω ειλικρινά για τι πράγμα μιλάς"...

Οι "φάσεις" είναι το αγαπημένο σπορ των ανδρών στις ηλικίες 17-25. Και πολλών γυναικών επίσης. Πώς όμως διαχωρίζουμε τι ήταν φάση και τι όχι; Πώς καταλαβαίνουμε ότι θα υπάρξει συνέχεια;
Μια γυναίκα όταν λέει "θα τα ξαναπούμε" εννοεί θα τα ξαναπούμε. Ένας άντρας μπορεί όχι απλά να πει θα τα ξαναπούμε, να σου προτείνει και καφέ και μετά απλά μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε!

- Θέμα συνήθειας είναι... Το λες τυπικά. Για να μην τη στεναχωρήσεις, για να την ξεφορτωθείς, επειδή έχεις πράγματι πιει...

Ε, όχι ρε παιδιά! Μιλήστε ελληνικά! Βοηθήστε μας να καταλάβουμε τι διάολο έχετε στο κεφάλι σας! Κι εμείς θα κάνουμε το ίδιο!

Υ.Γ. Με αφορμή αυτό το post να ζητήσω συγγνώμη (αν και ποτέ δε θα τη διαβάσουν) στον Μ. και τον Χ. αν δεν ήμουν ξεκάθαρη για το τι ήθελα... Και να πω στον Κ. ότι για μένα δεν ήταν φάση...

5.4.07

Βαριέμαι να ταξιδεύω...

...μόνη!

Όχι, δε βαριέμαι να ταξιδεύω γενικώς... Ίσα ίσα που τρελαίνομαι για ταξίδια! Απλά μου τη δίνει να ταξιδεύω μόνη... Είναι τόσο κουραστικό και βαρετό... Όταν είσαι με παρέα ακόμα κι ένα πολύωρο ταξίδι με λεωφορείο (βλ. Αθήνα - Κωνσταντινούπολη) είναι διασκεδαστικό! Κι η διαδρομή γίνεται μέρος της εκδρομής! Αλλά όταν είσαι μόνος; Πώς περνάνε έστω και οι 4 ώρες αεροπορικώς Αθήνα -Αγγλία;

Όπως ίσως καταλάβατε ο λόγος της μακράς απουσίας μου από το blogοχωριό ήταν ένα ταξίδι! Μια επίσκεψη στην Αγγλία και τον Σ.... Αλλά οι εντυπώσεις μου κι οι περιπέτειες μου στην Αγγλία θα αναπτυχθούν σε άλλο post. Εδώ απλά θα διαβάσετε τη γκρίνια μου για τα μοναχικά ταξίδια, τα διάφορα είδη ταξιδιωτών που συναντάμε σε αυτά και μια προσπάθεια να φτιάξω - με τη βοήθεια σας - έναν οδηγό επιβίωσης!

17:30 Ελευθέριος Βενιζέλος

Θορυβώδεις Έλληνες επιβάτες με χιλιάδες βαλίτσες και τσάντες στριμώχνονται στις ουρές για το check in. Έκπληκτοι Γιαπωνέζοι τουρίστες κοιτούν απορημένοι. Κόκκινοι σαν αστακοί (τόσο ήλιο είχε πια;) Άγγλοι τουρίστες συμμετέχουν στο γενικό τζέρτζελο. Κάπου εκεί κι εγώ να προσπαθώ να περάσω τις βαλίτσες για να πάω να πιω ένα καφεδάκι!

Αποστολή εξετελέσθη! Πίνω τον καφέ μου και ετοιμάζομαι για το μαρτύριο νούμερο 2: έλεγχος χειραποσκευών! (τουλάχιστον στην Ελλάδα δε μου ΄χουν ζητήσει ποτέ να βγάλω τις μπότες μου όπως μου ζήτησαν την τελευταία φορά στην Αγγλία!) Ζητάνε όμως να περάσουν το λάπτοπ μου από ακτίνες. Κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό από τον τρόπο που το μεταχειρίζονται αλλά δε μιλάω! Πάει κι αυτό!

Το μαρτύριο νούμερο 3 (βλ. καθυστερήσεις) ευτυχώς δεν το έζησα. Η easyjet είναι πάντα στην ώρα της, ακόμα και στην Ελλάδα! ;-)

Το μαρτύριο όμως νούμερο 4 δεν το απέφυγα. Λόγω του ότι δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις επικρατεί πανικός! Σαν παιδάκια του Δημοτικού σε πούλμαν! Βρίσκω μια θέση πίσω πίσω, κοντά στο παράθυρο για να μη με σηκώνει πάλι κανένας παππούς με συχνοουρία κάθε τρεις και λίγο! Η τσάντα με το λάπτοπ κάτω από τη θέση, το βιβλίο μου ανοιχτό και τα μάτια μου κοιτούν επίμονα τις σελίδες. Έχω κρεμάσει το ταμπελάκι "Do not disturb" δηλαδή... Αλλά η κυρία δίπλα μου δεν το πιάνει το υποννοούμενο!

- Πρώτη φορά πετάτε;
- Ε, τι; (δεν την πολυκατάλαβα την ερώτηση για να είμαι ειλικρινής... Πρώτη φορά πετάω με αεροπλάνο; Πρώτη φορά πετάω με τη συγκεκριμένη εταιρεία; Πρώτη φορά πετάω για Αγγλία;)
- Πρώτη φορά σε αεροπλάνο;
- Α, όχι... (για μια στιγμή με πιάνει το κοινωνικό μου κι ετοιμάζομαι να πιάσω κουβέντα, να της πω ότι πρώτη φορά μπήκα σε αεροπλάνο ενός έτους, να πω και κανένα ανέκδοτο για αεροπλάνα, αλλά κρατήθηκα)
- Απλά γιατί σας βλέπω σφιγμένη...
- Ε; Όχι, δεν είμαι σφιγμένη. Απλά διαβάζω... (ξανακατεβάζω τα μάτια στο βιβλίο)
- Δεν κάνει να διαβάζετε όταν πετάτε. Θα ζαλιστείτε.
_ τόσα χρόνια αυτό κάνω! Και δεν έχω πάθει τίποτε...

Να μην σας αναλύσω όλη τη συζήτηση. Αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι λίγο μετά την απογείωση. Επιτέλους μπορούσα να ανοίξω το λάπτοπ μου, να βάλω και τα ακουστικά μου και να ησυχάσω! Δε μπορώ να παραπονεθώ... Από τις 4 ώρες του ταξιδιού πέρασα τουλάχιστον τις 3 χωρίς να με ενοχλεί κανείς! Άκουσα τη μουσική μου, έκανα και κάτι δουλίτσες που είχα. Η κυρία δίπλα - δε λέω - προσπαθούσε να μου πιάσει την κουβέντα αλλά πάταγα κανένα κουμπί στο λάπτοπ, έκανα την προβληματισμένη και την ξεφορτωνόμουν! ;-)

Άρα η τεχνολογία δίνει τη λύση θα μου πείτε..! Έτσι νομίζετε!

Ταξίδι επιστροφής από Luton...

Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Μικρό αεροδρόμιο, μαζεμένο. Κυρίως Άγγλοι (ή για την ακρίβεια όπου έβλεπα Έλληνα το έπαιζα... Κινέζα! Ή μάλλον Αγγλίδα! Και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια!). Στην πτήση δυστυχώς για Αθήνα υπήρχαν πολλοί Έλληνες... Είπα να τους αποφύγω και κάθησα δίπλα σε έναν νεαρό με κοστούμι και πολύ business look. Ε, αυτός δε θα έχει όρεξη για κουβέντα!

Πράγματι μέχρι την απογείωση δεν είχε βγάλει κιχ. Διάβαζε ωραιότατα την εφημερίδα του (αγγλική! yes!). Με το που βγάζω όμως το λάπτοπ τον βλέπω να κοιτάει! Και να μιλάει (φτου! Έλληνας τελικά...)!

- Τι μάρκα είναι; Α! Και τι επεξεργαστή έχει; Μνήμη; Έχω κι εγώ, ένα Vaio (γκρρρ... κι εγώ θέλω ένα τέτοιο...)!

Απαντάω στον καταιγισμό των ερωτήσεων και ετοιμάζομαι να βάλω τα ακουστικά...

- Α! XP έχεις; Εγώ έβαλα τα Vista... Είναι πολύ ωραία!

[δεν απαντάω]

- Α! Πληκτρολογείς πολύ γρήγορα! Ξέρεις τυφλό σύστημα;
- Ε; Τι; Α, ναι...
- Φοβερό! Θέλω κι εγώ να μάθω!

[ειλικρινά, τι να του απαντήσω;]

Η υπόλοιπη πτήση συνεχίστηκε με τον τύπο να κοιτάει συνεχώς αδιάκριτα την οθόνη μου, εμποδίζοντας με να κάνω κάτι σοβαρό. Κάπου εκεί θυμήθηκα το παιχνιδάκι του Tsita! Το δοκίμασα κι αυτό αλλά το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να ενθουσιαστεί ο τύπος και να με ρωτάει αν έχω κι άλλα τέτοια. Στο τέλος παραδόθηκα, είδαμε μαζί ότι αστείο βιντέακι είχα στον υπολογιστή, του έγραψα κι ένα cdάκι και φτάσαμε στην Αθήνα!

Υπάρχει τελικά τρόπος να ταξιδέψεις ανενόχλητος; Να μη χρειαστεί να μιλήσεις σε άνθρωπο αν δεν το επιθυμείς; Θέσεις ομιλούντων και μη ομιλούντων δεν υπάρχουν; Ουφ!