Βαριέμαι να ταξιδεύω...

...μόνη!

Όχι, δε βαριέμαι να ταξιδεύω γενικώς... Ίσα ίσα που τρελαίνομαι για ταξίδια! Απλά μου τη δίνει να ταξιδεύω μόνη... Είναι τόσο κουραστικό και βαρετό... Όταν είσαι με παρέα ακόμα κι ένα πολύωρο ταξίδι με λεωφορείο (βλ. Αθήνα - Κωνσταντινούπολη) είναι διασκεδαστικό! Κι η διαδρομή γίνεται μέρος της εκδρομής! Αλλά όταν είσαι μόνος; Πώς περνάνε έστω και οι 4 ώρες αεροπορικώς Αθήνα -Αγγλία;

Όπως ίσως καταλάβατε ο λόγος της μακράς απουσίας μου από το blogοχωριό ήταν ένα ταξίδι! Μια επίσκεψη στην Αγγλία και τον Σ.... Αλλά οι εντυπώσεις μου κι οι περιπέτειες μου στην Αγγλία θα αναπτυχθούν σε άλλο post. Εδώ απλά θα διαβάσετε τη γκρίνια μου για τα μοναχικά ταξίδια, τα διάφορα είδη ταξιδιωτών που συναντάμε σε αυτά και μια προσπάθεια να φτιάξω - με τη βοήθεια σας - έναν οδηγό επιβίωσης!

17:30 Ελευθέριος Βενιζέλος

Θορυβώδεις Έλληνες επιβάτες με χιλιάδες βαλίτσες και τσάντες στριμώχνονται στις ουρές για το check in. Έκπληκτοι Γιαπωνέζοι τουρίστες κοιτούν απορημένοι. Κόκκινοι σαν αστακοί (τόσο ήλιο είχε πια;) Άγγλοι τουρίστες συμμετέχουν στο γενικό τζέρτζελο. Κάπου εκεί κι εγώ να προσπαθώ να περάσω τις βαλίτσες για να πάω να πιω ένα καφεδάκι!

Αποστολή εξετελέσθη! Πίνω τον καφέ μου και ετοιμάζομαι για το μαρτύριο νούμερο 2: έλεγχος χειραποσκευών! (τουλάχιστον στην Ελλάδα δε μου ΄χουν ζητήσει ποτέ να βγάλω τις μπότες μου όπως μου ζήτησαν την τελευταία φορά στην Αγγλία!) Ζητάνε όμως να περάσουν το λάπτοπ μου από ακτίνες. Κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό από τον τρόπο που το μεταχειρίζονται αλλά δε μιλάω! Πάει κι αυτό!

Το μαρτύριο νούμερο 3 (βλ. καθυστερήσεις) ευτυχώς δεν το έζησα. Η easyjet είναι πάντα στην ώρα της, ακόμα και στην Ελλάδα! ;-)

Το μαρτύριο όμως νούμερο 4 δεν το απέφυγα. Λόγω του ότι δεν υπάρχουν αριθμημένες θέσεις επικρατεί πανικός! Σαν παιδάκια του Δημοτικού σε πούλμαν! Βρίσκω μια θέση πίσω πίσω, κοντά στο παράθυρο για να μη με σηκώνει πάλι κανένας παππούς με συχνοουρία κάθε τρεις και λίγο! Η τσάντα με το λάπτοπ κάτω από τη θέση, το βιβλίο μου ανοιχτό και τα μάτια μου κοιτούν επίμονα τις σελίδες. Έχω κρεμάσει το ταμπελάκι "Do not disturb" δηλαδή... Αλλά η κυρία δίπλα μου δεν το πιάνει το υποννοούμενο!

- Πρώτη φορά πετάτε;
- Ε, τι; (δεν την πολυκατάλαβα την ερώτηση για να είμαι ειλικρινής... Πρώτη φορά πετάω με αεροπλάνο; Πρώτη φορά πετάω με τη συγκεκριμένη εταιρεία; Πρώτη φορά πετάω για Αγγλία;)
- Πρώτη φορά σε αεροπλάνο;
- Α, όχι... (για μια στιγμή με πιάνει το κοινωνικό μου κι ετοιμάζομαι να πιάσω κουβέντα, να της πω ότι πρώτη φορά μπήκα σε αεροπλάνο ενός έτους, να πω και κανένα ανέκδοτο για αεροπλάνα, αλλά κρατήθηκα)
- Απλά γιατί σας βλέπω σφιγμένη...
- Ε; Όχι, δεν είμαι σφιγμένη. Απλά διαβάζω... (ξανακατεβάζω τα μάτια στο βιβλίο)
- Δεν κάνει να διαβάζετε όταν πετάτε. Θα ζαλιστείτε.
_ τόσα χρόνια αυτό κάνω! Και δεν έχω πάθει τίποτε...

Να μην σας αναλύσω όλη τη συζήτηση. Αυτή η ιστορία κράτησε μέχρι λίγο μετά την απογείωση. Επιτέλους μπορούσα να ανοίξω το λάπτοπ μου, να βάλω και τα ακουστικά μου και να ησυχάσω! Δε μπορώ να παραπονεθώ... Από τις 4 ώρες του ταξιδιού πέρασα τουλάχιστον τις 3 χωρίς να με ενοχλεί κανείς! Άκουσα τη μουσική μου, έκανα και κάτι δουλίτσες που είχα. Η κυρία δίπλα - δε λέω - προσπαθούσε να μου πιάσει την κουβέντα αλλά πάταγα κανένα κουμπί στο λάπτοπ, έκανα την προβληματισμένη και την ξεφορτωνόμουν! ;-)

Άρα η τεχνολογία δίνει τη λύση θα μου πείτε..! Έτσι νομίζετε!

Ταξίδι επιστροφής από Luton...

Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Μικρό αεροδρόμιο, μαζεμένο. Κυρίως Άγγλοι (ή για την ακρίβεια όπου έβλεπα Έλληνα το έπαιζα... Κινέζα! Ή μάλλον Αγγλίδα! Και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια!). Στην πτήση δυστυχώς για Αθήνα υπήρχαν πολλοί Έλληνες... Είπα να τους αποφύγω και κάθησα δίπλα σε έναν νεαρό με κοστούμι και πολύ business look. Ε, αυτός δε θα έχει όρεξη για κουβέντα!

Πράγματι μέχρι την απογείωση δεν είχε βγάλει κιχ. Διάβαζε ωραιότατα την εφημερίδα του (αγγλική! yes!). Με το που βγάζω όμως το λάπτοπ τον βλέπω να κοιτάει! Και να μιλάει (φτου! Έλληνας τελικά...)!

- Τι μάρκα είναι; Α! Και τι επεξεργαστή έχει; Μνήμη; Έχω κι εγώ, ένα Vaio (γκρρρ... κι εγώ θέλω ένα τέτοιο...)!

Απαντάω στον καταιγισμό των ερωτήσεων και ετοιμάζομαι να βάλω τα ακουστικά...

- Α! XP έχεις; Εγώ έβαλα τα Vista... Είναι πολύ ωραία!

[δεν απαντάω]

- Α! Πληκτρολογείς πολύ γρήγορα! Ξέρεις τυφλό σύστημα;
- Ε; Τι; Α, ναι...
- Φοβερό! Θέλω κι εγώ να μάθω!

[ειλικρινά, τι να του απαντήσω;]

Η υπόλοιπη πτήση συνεχίστηκε με τον τύπο να κοιτάει συνεχώς αδιάκριτα την οθόνη μου, εμποδίζοντας με να κάνω κάτι σοβαρό. Κάπου εκεί θυμήθηκα το παιχνιδάκι του Tsita! Το δοκίμασα κι αυτό αλλά το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να ενθουσιαστεί ο τύπος και να με ρωτάει αν έχω κι άλλα τέτοια. Στο τέλος παραδόθηκα, είδαμε μαζί ότι αστείο βιντέακι είχα στον υπολογιστή, του έγραψα κι ένα cdάκι και φτάσαμε στην Αθήνα!

Υπάρχει τελικά τρόπος να ταξιδέψεις ανενόχλητος; Να μη χρειαστεί να μιλήσεις σε άνθρωπο αν δεν το επιθυμείς; Θέσεις ομιλούντων και μη ομιλούντων δεν υπάρχουν; Ουφ!