28.9.06

Σε δημόσιο χώρο...


Αλήθεια, σας αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά σε δημόσιους χώρους; Είστε από τα ζευγάρια που περπατάνε μονίμως αγκαλιά και που δεν αφήνουν το χέρι παρά μόνο για να μην πάρουν παραμάζωμα κανένα δέντρο; Ή περπατάτε κρατώντας αποστάσεις και με τα χέρια στις τσέπες έτοιμος/η να κοκκινήσετε ή να το βάλετε στα πόδια στην πρώτη επίδειξη τρυφερότητας;

Γενικά δεν έχω πρόβλημα με τους δημόσιους χώρους. Και χέρι-χέρι θα περπατήσω με τον άλλο και θα τον φιλήσω στο φανάρι και πιθανότατα να αφεθώ σε μια παθιασμένη αγκαλιά σε κάποιο λίγο πιο σκοτεινό δρομάκι. Είμαι διαχυτική μέσα στα (δικά μου) φυσιολογικά πλαίσια!

Ο Κ. όμως δεν είναι καθόλου μα καθόλου διαχυτικός! Δεν πρόκειται να με αγκαλιάσει ούτε καν στο σινεμά. Διστάζει να με φιλήσει ακόμα κι όταν με αφήνει κάτω από το σπίτι μου στο τέλος της βραδιάς. Όταν πάλι βγαίνουμε με φίλους προσπαθεί να κάτσει όσο γίνεται πιο μακριά και να μου απευθύνει το λόγο όσο λιγότερες φορές μπορεί. Κι εγώ αισθάνομαι τόσο μα τόσο άβολα...

Δε λέω να κυκλοφορούμε σα σιαμαίοι ή να γίνουμε άλλο ένα από εκείνα τα εκνευριστικά ζευγάρια που ζουν στο μικρόκοσμο τους και, είτε βγαίνουν με παρέα είτε όχι, φιλιούνται συνεχώς και μιλάνε μόνο μεταξύ τους. Θα ήθελα όμως να μου πιάσει το χέρι όταν περνάμε το δρόμο ή να ακουμπήσει το χέρι του στο πόδι μου όταν καθόμαστε δίπλα δίπλα στην καφετέρια...

Ζητάω άραγε πολλά;
Μήπως φταίω εγώ κι οι ανασφάλειές μου που χρειάζομαι αυτήν την... δημόσια επιβεβαίωση;
Ή μήπως είμαι απλά αφελής που τον πιστεύω όταν μου λέει ότι με θέλει αλλά δε μπορεί να εκφραστεί σε δημόσιο χώρο;

21.9.06

Τα 5 χειρότερα μέρη για ραντεβού

Ααααχ! Civil, με έβαλες κι εμένα στο τριπάκι των top 5...Μετά λοιπόν από αλλεπάλληλες έρευνες και μελέτες, η παρέα των 6 σας παρουσιάζει τα 5 πιο καταστροφικά μέρη για ραντεβού!

Στη συναυλία με το πιτσιρίκι
Τον έχετε δει μια δυο φορές κι αποφασίζετε να πάτε οι δυο σας σε μια συναυλία! Η χειρότερη ιδέα για πρώτο ραντεβού! Και εξηγώ: Ο τύπος είναι πορωμένος με το συγκεκριμένο συγκρότημα ή καλλιτέχνη. Μπορεί λοιπόν μέχρι να βγει στη σκηνή να μιλάτε, να σας προσέχει, να είναι όλα μια χαρά. Μόλις όμως αρχίσει η συναυλία, απλά ξεχάστε τον! Θα ξεχάσει ότι είναι μαζί σας! Θα αρχίσει να τραγουδάει, να χτυπιέται, θα λύσει το μαλλί και θα προσπαθήσει να φτάσει όσο πιο κοντά στη σκηνή μπορεί, αφήνοντας σας μόνη...

Στο γήπεδο με οποιονδήποτε (σχεδόν) άντρα
Οι άντρες δε μιλιούνται ούτε όταν βλέπουν αγώνα στην τηλεόραση, πόσο μάλλον στο γήπεδο! Ακόμη κι αν στην αρχή είναι πρόθυμοι να σας εξηγήσουν μερικά πράγματα και να σας πουν τα ονόματα των παιχτών, μόλις η μπάλα αρχίσει να κυλάει μπαίνουν στη φάση του λυκόφωτος! Φωνάζουν, βρίζουν, ανεμίζουν σημαίες... Και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να σας φέρουν νερό στο ημίχρονο, ούτε λόγος βέβαια για κουβεντούλα! Όσο για μετά το τέλος του αγώνα; Αν η ομάδα τους χάσει απλά δε μιλιούνται. Κι αν κερδίσει; Πάνω στη χαρά τους μπορεί να σας αφήσουν στις κερκίδες και να φύγουν ανεμίζοντας τη μπλούζα τους και χοροπηδώντας!

Για ψώνια με οποιονδήποτε άντρα, εκτός από τους τρέντη (που και πάλι δεν εγγυώμαι τίποτε...)
Μην προτείνετε ποτέ σε άντρα να πάτε μαζί για ψώνια! Ούτε να τον ακολουθήσετε αν σας το ζητήσει αυτός! Εδώ δυο φίλες βγαίνουν μαζί και καταλήγουν τσακωμένες κι εκνευρισμένες (ναι, αυτό είναι μπηχτή για εσένα, Ε.)! Η Ερμού δεν είναι χώρος για ραντεβού. Γιατί αν εσύ θες να σταματήσεις μια ώρα έξω από τη βιτρίνα του Zara (και να μπεις μέσα και να περάσεις πάνω από 40 λεπτά δοκιμάζοντας μπλουζάκια) αυτός θα σκυλοβαρεθεί. Κι αν αυτός ψάχνει για πουκάμισο το πιθανότερο είναι να σε εκνευρίσει με την ασχετοσύνη του (τι χρώμα είναι το ραφ και τι νούμερο λες να φοράω;) και την αναποφασιστικότητα του και να τον στείλεις να συνεχίσει να ψωνίζει με τη μαμά του!

Στην πορεία με τον πολιτικοποιημένο
Ε, δεν είναι κι όλοι οι χώροι κατάλληλοι για ραντεβού! Αν ο άλλος κατεβαίνει για να διαδηλώσει για τις ιδέες του, τις απόψεις του και τα δικαιώματα του δεν πρόκειται να σας κάνει κομπλιμέντα για τα μαλλιά σας ή να έχει όρεξη να συζητήσει για τη σχέση σας! Και καλά θα κάνει! Ουφ!

Στο κλαμπ με τον τρέντη
Αυτό το γράφω κυρίως γιατί η Σ. επιμένει... Η αλήθεια είναι ότι γενικά ένα κλαμπ δεν είναι ιδανικός χώρος για ραντεβού. Το κλίμα δεν ευνοεί για κουβεντούλα και αγκαλίτσες έτσι κι αλλιώς. Αν μάλιστα ο συνοδός σας είναι... τρέντης (κι εσείς σε άλλη φάση, εννοείται), θα βρεθεί τόσο στο στοιχείο του που πιθανότατα θα σας αφήσει στη γωνιά σας και θα διασκεδάσει μόνος του!

20.9.06

Tα κορίτσια...

Κοιτώντας τα σημερινά 13χρονα αναρωτιέμαι: Έχω αλήθεια γεράσει τόσο πολύ; Ήμασταν κι εμείς έτσι και δεν το θυμάμαι; Ή μήπως η νέα γενιά βιάζεται απλά πιο πολύ από μας να μεγαλώσει;
Τις προάλλες περπατούσα πίσω από δυο κοπελιές - τι κοπελιές; - κοριτσάκια! Την ηλικία τους βέβαια δεν τη διαπίστωσα παρά μόνο όταν μίλησαν... Ήταν κι οι δυο ντυμένες πολύ προκλητικά, περπατούσαν κουνώντας επιδεικτικά τους ασχημάτιστους γοφούς τους και χαζογελούσαν. Και πάνω που αναρωτιόμουν "πόσο χρονών να είναι άραγε" άκουσα το απίστευτο:
- Μα καλά, τι περίμενε; 13 χρονών και να είμαστε παρθένες;
Ομολογώ ότι κόντεψε να μου φύγει η μασέλα! Συγγνώμη; Δεν κατάλαβα... Τι είπατε;
Δε λέω ρε κορίτσια να το φυλάξετε για μετά το γάμο! Ούτε μέχρι τα 18 καν... Αλλά, στα 13; Γιατί;
Ποιός σας αναγκάζει να αφήσετε τόσο νωρίς την παιδική σας ηλικία, να φύγετε από την αθώα φάση των πρώτων ραντεβού και των δισταχτικών πρώτων φιλιών;
Γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να γίνετε γυναίκες;

Εξαιρετικά αφιερωμένο:

Τα κορίτσια (Διονύσης Σαββόπουλος)

Δυο, δυο, πέρασαν, νάτα τα κορίτσια
Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια
Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά
στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά
Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που ’χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια
Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια
Στον καθρέφτη, στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά
βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά
Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε τόσο μια φορά
τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά

Περιμένουνε στη στάση σαν σχολάνε απ’ τ’ αγγλικά
Το συμμαθητή τους που μοιάζει σε κάποιο γόη του σινεμά

Πόσα όμορφα, όμορφα βλέπεις τα κορίτσια
Πόσο άτυχα, άτυχα βλέπεις τα κορίτσια
Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά
Κάποια μέρα σα χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά
Η μαμά τους θα δακρύζει - συγγενείς, πεθερικά
Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά

14.9.06

Γιατί;

Δεν είμαι μοναχικός τύπος! Δε μου αρέσει η μοναξιά. Θέλω αν γίνεται να βρίσκομαι συνεχώς ανάμεσα σε κόσμο... Κάποιες φορές όμως αναγκαστικά μένω μόνη. Χτες για παράδειγμα, το σπίτι μου μου φαινόταν αφόρητα άδειο. Οπότε πήρα το βιβλίο μου και πήγα μέχρι την καφετέρια της γειτονιάς. Αγόρασα κι ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτό. Απλά μου φαινόταν ταιριαστό...

Παρήγγειλα τον καφέ μου και άνοιξα το βιβλίο μου. Σε ένα τραπέζι παρακάτω καθόντουσαν δυο κοπελιές που χαμήλωσαν τον τόνο της φωνής τους μόλις κάθησα. Που και που άκουγα κανένα γελάκι. Μμμμ... Γκομενοκουβέντα... Είμαι σίγουρη!

Πριν προλάβω να διαβάσω πάνω από δυο σελίδες, ένας άντρας γύρω στα 35 κι ένα κοριτσάκι 7-8 χρονών ήρθαν και κάθησαν στο διπλανό τραπεζάκι. Από περιέργεια έριξα μια κλεφτή ματιά. Να είναι κόρη του; Σε λίγο η απορία μου λύθηκε. Τον έλεγε μπαμπά!
Μμμμ... Και τι έκαναν εδώ; Γιατί είχαν έρθει εδώ; Θα μπορούσαν να είναι σπίτι: ο μπαμπάς αραχτός στον καναπέ με την εφημερίδα του κι η μικρή να παίζει τριγύρω, προσπαθώντας να του τραβήξει την προσοχή. Κι αν το κατάφερνε, θα έπρεπε να πάνε στο πάρκο! Σίγουρα πάντως όχι σε μια μικρή συνοικιακή καφετέρια...
Άναψα ένα τσιγάρο και έριξα άλλη μια κλεφτή ματιά. Ο τύπος έμοιαζε να δίνει μια μικρή παράσταση αποκλειστικά για μένα. Ο στοργικός μπαμπάς που παίζει με την κορούλα του, που λέει αστεία. Φρόντισε όμως να μου δώσει να καταλάβω ότι είναι χωρισμένος. 35 χωρισμένος και με μια κόρη 7 χρονών! Κελεπούρι! Παρ' όλα αυτά έριξα μια δυο ματιές ακόμα...
Κάποια στιγμή που ο μικρός σίφουνας απομακρύνθηκε λίγο, μου είπε: "Ελπίζω να μη σε ενοχλούμε...". "Όχι, καθόλου" απάντησα και χαμογέλασα. Συνέχισα που και που να σηκώνω τα μάτια μου από το βιβλίο και να τον κοιτάω. Και κάθε φορά τον έπιανα κι αυτόν να κοιτάει.

"Είδες, ενοχλούμε την κοπέλα που διαβάζει" λέει κάποια στιγμή στη μικρή. Σήκωσα το κεφάλι και χαμογέλασα ξανά. "Σε ενοχλούμε αλήθεια;" με πλησίασε η μικρή. "Όχι, όχι! Δε διαβάζω τίποτε σοβαρό...". Η μικρή κάθησε στο τραπέζι μου και πιάσαμε την κουβέντα. Σε λίγο ήρθε κι ο μπαμπάς της κρατώντας τον καφέ του στο χέρι. "Ελπίζω να μη σε έχει ζαλίσει η μικρή". "Όχι, κάθε άλλο!". Κι εφόσον στεκόταν εκεί όρθιος με τον καφέ στο χέρι συμπλήρωσα: "Καθήστε!". Και φυσικά κάθησε. Και σε λίγο έστειλε τη μικρή να παίξει πιο πέρα. Πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν ενδιαφέρων τύπος. Και γοητευτικός άντρας...

Κάποια στιγμή η μικρή βαρέθηκε τόση ώρα μόνη της κι άρχισε να τον τραβάει από το χέρι, να φύγουν. Πριν φύγει μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. Και το έδωσα. Γιατί;

13.9.06

Ένα αποτυχημένο ραντεβού

Όπως δυστυχώς φοβόμουν - αν και απευχόμουν - το ραντεβού της Σ. (βλέπε εδώ) ήταν καταστροφικό. Μπορεί ο Ν. να μην ήρθε με ροζ μπλουζάκι και σαγιονάρα... Μπορεί να μην την πήγε στο Μικρολίμανο και ευτυχώς ούτε στην Παραλιακή... Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να γεφυρώσουν το χάσμα.

Αρχικά πήγαν στους Διόσκουρους, στο Μοναστηράκι (κάτι μου λέει ότι η πρόταση ήταν της Σ.). Ήπιαν το καφεδάκι τους κι είπαν αυτά που λένε όλοι στο πρώτο ραντεβού. Με μαεστρία απέφυγαν τις συζητήσεις για μουσική, βιβλία, κινηματογράφο. Κι αντάλλαξαν ιστορίες από το σχολείο, τα μαθήματα, τις διακοπές. Ο Ν. έφερε την καρέκλα του λίγο πιο κοντά. Η Σ. άφησε για λίγο τις προκαταλήψεις και τα μαύρα προαισθήματα της. Το χέρι του βρέθηκε γύρω από τους ώμους της κι αυτή έγειρε λίγο το κεφάλι. Όταν είσαι αγκαλιά με κάποιον δε χρειάζονται πολλά λόγια. Ούτε άγαρμπες κινήσεις όμως μικρή μου Σ... Γιατί ένα fredoccino πάνω στο τζην του δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελε κάποιος (συμπεριλαμβανομένου και του Ν.) στο πρώτο ραντεβού!
Ο χυμένος καφές ευτυχώς δεν τους πτόησε πολύ. Κι είπαν να συνεχίσουν τη βραδιά τους λίγο πιο πέρα, στου Ψυρρή...
"Αααχ! Ωραία! Που καθήσατε;" ρώτησε η Ε. χαρούμενη που το ραντεβού συνεχιζόταν στο δικό μας γήπεδο. Μια βλοσυρή ματιά της Σ. μας έβγαλε από την πλάνη μας. Τα πράγματα δεν είχαν πάει και τόσο καλά. Και δε θα είχαμε την ευκαιρία να πούμε "Στο είπαμε εμείς!" ή "Είδες που άξιζε να του δώσεις μια ευκαιρία;".
Γιατί, ναι μεν πήγαν Ψυρρή, πήγαν όμως σε κλαμπ!
Ο Ν. βρέθηκε στο στοιχείο του και η Σ. κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Κι έμεινε στη γωνιά της με μια πράσινη στο χέρι. Κι ένα βλέμα μεταξύ "Βοήθεια! Πάρτε με από δω!" και "Τα 'λεγα εγώ, δεν τα 'λεγα;". Κι όσο ο Ν. χαμογελαστός με το ποτό στο χέρι προσπαθούσε να την τραβήξει λίγο στο ρυθμό των μπιτ, τόσο αυτή σκεφτόταν "Πώς θα φύγω από δω;".
Φαντάζομαι το ξενέρωμα ήταν αμοιβαίο. Δεν υπήρξε ούτε πρώτο, ούτε τελευταίο φιλί. Μόνο ένα ξερό "Θα τα πούμε" όταν την έβαλε στο ταξί...

12.9.06

Με τρίχες θα ασχολούμαστε;

Την Κυριακή η γυναικοπαρέα είχε μαζευτεί στο σπίτι της Ε. για πίτσες και επιτραπέζια! Κάποια στιγμή λοιπόν η Μ. σηκώνει μηχανικά το μπατζάκι του παντελονιού της και βάζει τα γέλια: "Πω! Κοίτα πόδι! Έχω πάνω από βδομάδα να ξυριστώ!"

Και φυσικά αυτό ήταν η αφορμή για μια ολόκληρη συζήτηση για... τρίχες!

"Έλα μωρέ..." είπε η Ν. "Τώρα που χειμώνιασε φοράμε τζην και δεν φαίνονται! Άσε που ο δικός μου είναι στην Πάτρα, οπότε ποιός θα τις δει;"

Η Σ. που γενικά είναι μέσα στην πίκρα τελευταία (απέτυχε και το ραντεβού με τον Ν... Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω γι αυτό!) άρχισε τη γκρίνια: "Εγώ πάλι έτσι κι αλλιώς γκόμενο δεν έχω και ούτε θα βρω απ' ότι φαίνεται! Φούστες και σορτσάκια δε φοράω είτε χειμώνας είναι είτε καλοκαίρι! Γιατί να ξυριστώ; Ουφ!"

Η εδώ-και-χρόνια-δεσμευμένη της παρέας, η Ε., δήλωσε: "Κορίτσια, εμένα ο Χ. τόσα χρόνια με έχει δει ένα σωρό φορές αξύριστη, με μία παραπάνω δε θα πάθει τίποτε... Βαριέμαι..."

Ο τελικός απολογισμός; Οι τέσσερις στις έξι είχαν πάνω από βδομάδα να πιάσουν ξυράφι! Μόνο εγώ κι η Α. (η φίλη μου που παραλίγο να βρει γκόμενο στην πορεία και πήγε με το πρωτοετό στο Αγκίστρι...) τους χαλάγαμε το σερί...

Κι εγώ, για να είμαι ειλικρινής, έκανα χαλάουα προχτές για έναν πολύ πολύ συγκεκριμένο λόγο... Αύριο έχω ραντεβού!

Οπότε ρε κορίτσια, ποιό είναι το συμπέρασμα;

Αν έχουμε μακροχρόνια σχέση τα έχουμε ξεπεράσει λέει αυτά τα κολλήματα! Και αφήνουμε τον άλλο τον κακομοίρη να χαϊδεύει ένα πόδι με περισσότερη τρίχα από το δικό του!

Αν έχουμε δε σχέση από απόσταση ακόμα καλύτερα! Κυκλοφορούμε με τρίχα κάγκελο όλο τον καιρό κι όταν έρχεται αυτός κάνουμε μια γενική κούρα ομορφιάς!

Αν δεν έχουμε πάλι σχέση βαριόμαστε να πιάσουμε ξυράφι... Ποιός θα δει τα πόδια μας ούτως ή άλλως; Ααααχ! Κι αν σου κάτσει; Αν τον βρεις εκεί που δεν τον περιμένεις, τι θα του πεις; Μισό λεπτό μωρό μου να πάω στο μπάνιο να ρίξω ένα ξυρισματάκι;

Πφφφ... Τρίχες!

10.9.06

Σερβιέτες με φτερά!

Η περίοδος, οι σερβιέτες και τα λοιπά γυναικολογικά θέματα κάνουν τους άντρες να αισθάνονται πολύ πολύ άβολα! Σκεφτείτε να τους στείλετε κιόλας στο σούπερ μάρκετ να σας αγοράσουν σερβιέτες!

Η ιστορία που ακολουθεί συνέβη σε μία από την παρέα. Ήταν για διακοπές σε ένα νησί με τον πρώην της, τον νυν της και τον κολλητό της (αυτό σηκώνει ανάλυση, αλλά αφήστε το για άλλη φορά...) και - τι γκαντεμιά! - αδιαθέτησε... Κι επειδή αυτή σφάδαζε από τους πόνους τα αγόρια προθυμοποιήθηκαν να πάνε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσουν τα... απαραίτητα!
Η φίλη μου λοιπόν ζήτησε μωβ ***** (μην κάνουμε και διαφήμιση) με φτερά! Όταν όμως αυτοί έφτασαν στο σούπερ μάρκετ δε μπορούσαν με τίποτε να θυμηθούν την παραγγελία της! Ο ένας επέμενε ότι είπε μωβ, ο άλλος έλεγε πράσινες! Ο τρίτος ήταν σίγουρος ότι είχε πει με φτερά, οι άλλοι δύο δε θυμόντουσαν τίποτε σχετικό... Ούτε για τη μάρκα ήταν απόλυτα σίγουροι! Οπότε βρέθηκαν μπροστά σε ένα ράφι γεμάτο σερβιέτες και σερβιετάκια ανήμποροι να αποφασίσουν!
Και επειδή οι άντρες και η λογική δεν πάνε μαζί, τι λέτε να έκαναν; Όχι, δεν πήραν τηλέφωνο να ρωτήσουν... Αγόρασαν μία συσκευασία σχεδόν από κάθε μάρκα..! Και στο ταμείο ανακάλυψαν ότι οι σακούλες ήταν διάφανες!

7.9.06

Τα ετερώνυμα έλκονται;

Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος και παράλογος. Δεν κοιτάει ηλικίες κι αποστάσεις. Δεν κοιτάει εμφάνιση, φυλή, ενδιαφέροντα. Πόσο μάλλον μουσικές προτιμήσεις!
Και για να μη χαλάσει το σερί της παρέας, η Σ. ερωτεύτηκε τον πιο λάθος άντρα! Απ' όλες τις απόψεις. Ο Ν. είναι πολύ ωραίο παιδί. Και πολύ καλό παιδί. Αλήθεια! Είναι όμως λίγο trendy... "Τι λίγο;", τσιρίζει η Σ. "Είναι ο ορισμός του trendy! Αν στο ραντεβού έρθει με ροζ κολλητό μπλουζάκι και σαγιονάρα εγώ φεύγω!". Αααχ... Αν στο ραντεβού θέλει να σε πάει Μικρολίμανο να δω τι θα κάνεις... Και μετά παραλιακή; Αλήθεια, δεν ξέρω πως ακριβώς διασκεδάζουν σήμερα οι τρέντηδες...
Και τι να κάνεις; Να απορρίψεις έτσι εύκολα κάποιον μόνο και μόνο γιατί δεν έχετε τα ίδια ενδιαφέροντα; Μπορεί να βρείτε άλλα κοινά. Μπορεί να περνάτε πολύ καλά μαζί. Κι αν εσύ θες να πας στον Nick Cave, θα πάμε μαζί. Κι αν αυτός θέλει να πάει στα κλαμπάκια, ας πάει με την παρέα του.
Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν μπορεί να δουλέψει μια τέτοια σχέση. Αλλά κι η απόλυτη ταύτιση δεν οδηγεί πάντα σε ιδανικές σχέσεις, πίστεψε με..! Η Χημεία μας διδάσκει ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Ποιός ξέρει; Μπορεί να είναι κι έτσι!

Η μικρή της παρέας...


Η Σ. είναι η μικρή της παρέας... Κι ακόμα περνάει τη φάση metal, gothic και δε συμμαζεύεται! Όλα είναι μαύρα: τα ρούχα της, το δωμάτιο της, η διάθεσή της! Η μουσική ακούγεται μόνο στο τέρμα! Τα περιθώρια των βιβλίων της είναι γεμάτα στίχους! Η τσάντα της επίσης!
Και συνεχώς γκρινιάζει ότι δε μπορεί να βρει ένα αγόρι της ηλικίας της που να έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Κάποιον που να διαβάζει λογοτεχνία, να πηγαίνουν μαζί σε συναυλίες, θέατρο, κινηματογράφο... Το 95% είναι πολύ trendy για τα γούστα της. Και το υπόλοιπο 5% δεσμευμένο! Σε καταλαβαίνω μικρή μου. Κι εμείς στην ηλικία σου τα ίδια περνούσαμε... Φάση είναι και θα περάσει! Ελπίζω...

6.9.06

Η μάχη των φύλων...

Πόσα χρόνια έχουν περάσει από την εποχή που μας φώναζαν τ' αγόρια: "Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες!";
Από την εποχή που τραγουδάγαμε το "Ήταν ένα μικρό καράβι" και ξελαρυγγιαζόμασταν με το "Κι ο κλήρος πέφτει στα αγόρια, που ήταν σαν, σαν σκυλόψαρα";

Κι όμως! Όσα χρόνια κι αν περάσουν η μάχη των φύλων θα συνεχίζεται!

Πριν από λίγο έλαβα ένα e-mail από ένα φίλο με τις παρακάτω φαλλοκρατικές κλισέ εκφράσεις:

  • Οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τις φτύνεις τόσο κολλάνε.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τα πλακάκια. Αν τις στρώσεις καλά τις πατάς για μια ζωή.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τα λεωφορεία. Αν φύγει μία, έρχεται πάντα η επόμενη.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τις μεταφράσεις. Αν είναι όμορφες δεν είναι πιστές και αν είναι πιστές δεν είναι όμορφες.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τις πισίνες: Τα έξοδα συντηρήσεως είναι υψηλά συγκριτικά με τον χρόνο που περνάμε μέσα.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τις αγκυνάρες. Για να φτάσεις στην καρδία τους πρέπει να δουλέψεις πολύ.

  • Οι γυναίκες είναι σαν τ’αμάξια. Αγοράζεις ένα, ξέρεις όμως πάντοτε ότι μετά από 2 μήνες θα θες αυτό του γείτονα.


Α! Δε μπορούσα να αφήσω μια τέτοια πρόκληση έτσι! Οργισμένη λοιπόν έστειλα μια εξίσου κλισέ απάντηση:

  • Οι άντρες είναι σαν το βίντεο... Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, eject!

  • Οι άνδρες είναι σαν τις σοκολάτες... Απαλότητα, γλύκα και πάνε κατευθείαν στα μπούτια σου.

  • Οι άνδρες είναι σαν ωροσκόπια... Πάντα σου λένε τι να κάνεις και πάντα είναι λάθος.

  • Οι άνδρες είναι σαν τα αυτοκίνητα... Όσο λιγότερη ισχύ έχουν, τόσο περισσότερο θόρυβο κάνει η μηχανή τους.

  • Οι άνδρες είναι σαν τους αριθμούς... Αποκτάνε αξία μόνο μέσω της θέσης τους.


Κι όλα αυτά για να λάβω σαν απάντηση αυτό:

Μπορεί εσείς να έχετε την ικανότητα να υποκρίνεστε στο σεξ, εμείς όμως έχουμε τη δυνατότητα να υποκρινόμαστε σε μια ολόκληρη σχέση!!!


Αυτό το τελευταίο το άφησα αναπάντητο!
Ε, μα πια! Είναι απαράδεκτος!
Άντρες!
Ουφ!

4.9.06

Greek kamaki...

-Συγγνώμη, δεσποινίς... Έχω χάσει το τηλέφωνό μου. Μήπως θα μπορούσατε να μου δώσετε το δικό σας;

Σοβαρά τώρα, τι περιμένει να του απαντήσω;
Η ατάκα είναι κακή, χιλιοχρησιμοποιημένη, έχει γίνει μέχρι και διαφήμιση, άσε που κυκλοφορεί και στο internet σαν ανέκδοτο!

Δε θα ισχυριστώ ότι το φλερτ είναι εύκολο πράγμα. Για κανένα από τα δυο φύλα...
Όχι όμως και να χρησιμοποιούμε ατάκες που διαβάσαμε στο νετ!
Αν δε μπορείτε να σκεφτείτε μόνοι σας κάτι έξυπνο, πείτε κάτι πιο απλό!
Μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη μας.
Μη δημιουργείτε λάθος πρώτη εντύπωση.
Μην παίζετε με τα νεύρα μας!



Οι πέντε καλύτερες από τις... χειρότερες ατάκες για καμάκι!

Ήσουν στους προσκόπους; Eπειδή έχεις δέσει την καρδιά μου κόμπο. (να το σχολιάσω;)

Είσαι τόσο γλυκιά, ώστε μόλις σε είδα έπαθα τερηδόνα! (έλεος!!!)

Μήπως έχεις ένα χάρτη; Μόλις χάθηκα μέσα στα μάτια σου! (μπλιαχ! μπλιαχ! μπλιαχ! πολύ μελό!)

Γνωρίζω μια καλή μέθοδο για να κάψεις τις θερμίδες της πάστας που μόλις έφαγες. (δηλαδή τώρα με λες και χοντρή; δεν έχεις καμία τύχη φίλε...)

Κάνω μια έρευνα και χρειάζομαι το τηλέφωνό σου. Αν μου το δώσεις, θα σε πάρω να σου πω τα αποτελέσματα. (Αυτή ομολογουμένως μου αρέσει! Αλλά με ατάκα που έχει περάσει από τη JotD δε ρίχνεις γκόμενα φίλε)

1.9.06

Η Ελλάδα στον τελικό!!!


Ναι ρε! Κι οι γυναίκες βλέπουμε μπάσκετ! Και παθιαζόμαστε και πανηγυρίζουμε! Και πολύ χαρήκαμε που ταπώσαμε - κυριολεκτικά και μεταφορικά - τα αμερικανάκια! Και τώρα βλέπουμε Ισπανία - Αργεντινή και στοιχηματίζουμε για το ποιος θα είναι ο αντίπαλος! Και την Κυριακή θα είμαστε και πάλι καθηλωμένες μπροστά στην οθόνη!

Δε μπορώ όμως να αρνηθώ ότι έχουμε και τις αδυναμίες μας... Κι ότι πέρα από τον αγώνα βλέπουμε και τους παίκτες... Σαν άντρες εννοώ! Γιατί οι δικοί μας πέρα από παιχταράδες είναι και κούκλοι!
Ο Παπαλουκάς είναι κατά γενική ομολογία θεός! Η δική μου βέβαια αδυναμία είναι ο Λάζαρος Παπαδόπουλος... Κι οφείλω να ομολογήσω ότι ούτε ο Baby Shaq, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης μας αφήνει αδιάφορες... Κι επειδή γούστα είναι αυτά, και ο... kill Bill, Βασίλης Σπανούλης έχει τις θαυμάστριες του!

Ελπίζω να μην το θεωρείτε ιεροσυλία αυτό το ποστ αγόρια...

101 - 95 !!!
Για να μην ξεχνιόμαστε!!!

Το θερινό σινεμά και τα εσώρουχα



Απόψε πήγα σινεμά με μια φίλη. Στο τελευταίο ίσως θερινό για φέτος...

Λατρεύω τα θερινά σινεμά και ακόμα περισσότερο το συγκεκριμένο… Πάντα μισοάδειο, με πράσινες μεταλλικές καρέκλες, τραπεζάκια, σουβλάκια, χαλίκια και για οροφή τ’ αστέρια!

Το έργο όμως ήταν μάλλον βαρύ κι η ώρα ακατάλληλη για πολύ κουλτούρα οπότε σύντομα πιάσαμε τη… γκομενοκουβέντα με τη φιλενάδα μου. Είχαμε και πάνω από ένα μήνα να τα πούμε, καταλαβαίνετε.

Μια γιαγιά, δυο σειρές πιο μπροστά πρέπει να άκουσε την απαγορευμένη λέξη «πήδημα» και από εκείνη την ώρα δε σταμάτησε να γυρνάει πίσω και να προσπαθεί να ακούσει την υπόλοιπη κουβέντα! Κι εμείς δεν της χαλάσαμε χατίρι! Πιάσαμε κουβέντα για… εσώρουχα!

Σατέν και βαμβακερά, με δαντέλα ή διαφάνεια, πρόστυχα μαύρα, αθώα ροζ, χαριτωμένα εμπριμέ…

Στρινγκ, σορτσάκια, βραζιλιάνικα!

Καραμελένια ή από σοκολάτα!

Μμμμ… Τεράστια ποικιλία!

Τελικά βέβαια αποφασίσαμε ότι οι άντρες δε νοιάζονται και τόσο πολύ για τα εσώρουχα καθώς σπάνια τα κοιτάνε και πάντα βιάζονται να μας τα βγάλουν!
Κάπου εκεί παραλίγο να χάσουμε τη γιαγιά, η οποία στραβοκατάπιε το σουβλάκι της!