17.11.10

Λίγο από το... παραλίγο!

Αυτό το σουκού γ@μιόταν ό Δίας! Γ@μιόνταν τα πάντα! Και τα κοάλα μη σου πω! Μόνο εγώ έφαγα 2 στις 2 ήττες!
Η Δευτέρα με βρήκε με νεύρα κρόσια. Και φυσικά να αναρωτιέμαι ακόμα τι ακριβώς επισόδειο έχασα το βράδυ της Κυριακής.... Προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τον original παραλίγο αλλά δεν το σήκωνε... Μίλησα και με τον ψηλό, μου έσπασε τα νεύρα και σχεδόν αποφάσισα ότι μόνο μεθυσμένος είναι καλός μαζί μου! Αλλιώς είναι τέρμα κάφρος ακόμη και για τα δικά μου (μαζοχιστικά) γούστα!
Και κάπου εκεί ξεκίνησα τον ψυχαναγκασμό με τον... κοντό. Το κινητό του δεν το είχα ώστε να δοκιμάσω την ευθεία οδό. Οπότε μπήκα να τον ψάξω στους γνωστούς χαφιέδες: facebook, msn, skype... (αυτό και για όσους αναρωτιούνται που είχα ανοιχτό το facebook chat μετά από 300 χρόνια)
Εδώ είναι ο Μ., εκεί είναι ο Μ., που είναι ο Μ.; Είχε postάρει κάποια στιγμή κάτι στο wall του - οπότε το σενάριο "έπαθε κάτι στο δρόμο και δεν ήρθε" ευτυχώς απερρίφθη! Αλλά online δεν τον έβλεπα πουθενά...
Περιττό να σας πω ότι όλη μέρα κοίταγα κάθε τρεις και λίγο πότε στο ένα chat, πότε στο άλλο να τον δω να logάρει. Και, την πιο ακατάλληλη προφανώς στιγμή, ντιν! εισήλθε!
Πανικός! Τι κάνουμε τώρα; Του μιλάμε; Και τι του λέμε; Και πώς του το λέμε; Και καλά ρε βούρλο, τόση ώρα που περίμενες γιατί δεν σκεφτόσουν και τι ήθελες να του πεις;
Του ρου ρου ρουν! Το msn μου! Και μαντέψτε ποιος! Ρε, λέτε να γύρισε η τύχη μου;
Λέμε τα κλασικά εισαγωγικά κι εγώ αναρωτιέμαι τι και πως να ρωτησω... Και πάνω εκεί μου γράφει: "Πως πέρασες χτες;"
Ώπα, κάτσε! Με δουλεύει κι από πάνω;
(βρε μπας και κάναμε τίποτε και δεν το θυμάμαι;)
Πώς να πέρασα δηλαδή;
"Τι έκανες χτες το βράδυ;" ξαναρωτάει!
Ξέρω γω, έναν ύπνο πήρα (ελλείψει τίποτε καλύτερου...)
(ρε παιδιά, λέτε όντως να έκανα και να μη θυμάμαι;)
Ας μου πει επιτέλους κάποιος τι έγινε πριν φάω τις κοτσίδες μου!!!
Δυστυχώς η εξήγηση δεν είναι εφάμιλη του όλου δράματος που έζησα. Γιατί απλά ο original είναι και original στόκος και δεν είχε πιάσει το υπονοούμενο. Και είχε θεωρήσει ότι το λέγαμε για πλάκα! Γι αυτό και δεν ξεκουμπιζόταν!
Φταίω δηλαδή εγώ τώρα να τον κρεμάσω;
"Εγώ πάντως δεν το 'λεγα για πλάκα χτες..." συνεχίζει ο Μ. (πάλι καλά που τα έλεγε αυτός γιατί εγώ εξακολουθούσα να μην κάνω καλό contact)
"Μπορεί(ς) τότε να περάσεις κάποιο άλλο βράδυ..."
"Τώρα πιάνεται για μεσημέρι;"
:)













[τι; θέλετε κι άλλο; ε, όχι, δεν... πιανόταν για μεσημέρι! οπότε, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, έγινε και... λίγο από το παραλίγο... ;)]

15.11.10

Παραλίγο...

Μέθυσε ο Θύμιος, θύμωσε η Θυμιώ και παραλίγο να γίνει δυστύχημα όπως έλεγε και το αναγνωστικό της Α' Δημοτικού. Και η αλήθεια είναι ότι μέθυσε ο Θύμιος... Και προφανώς τα πήρε στο κρανίο η Θυμιώ. Αυτό που παραλίγο να γίνει βέβαια - και ποτέ δεν έγινε - ήταν το... ρημαδοδυστύχημα! Την τύχη μου μέσα!
Μέσα σε ένα σουκού δύο παραλίγο; Πάει πολύ!
Περιστατικό νούμερο 1, ο ψηλός.
Ο ψηλός είναι η ιδανική παρέα για μεθυσμένα βράδια.
Μπορεί να πιει το Βόσπορο, να σε κάνει να λύνεσαι στα γέλια και είναι και σούπερ βολικός να κρασάρεις πάνω του όταν αρχίσει να γυρνάει το δωμάτιο. Έχει αυτόν το σωματότυπο που σε πείθει ότι μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει, να πεις το δεσπότη Παναγιώτη και μου ξυπνάει διάφορες σεξουαλικές φαντασιώσεις.
Με τον ψηλό δυστυχώς δεν έχει κάτσει ποτέ να ικανοποιήσω τις προαναφερθείσες φαντασιώσεις. Έχουμε καταλήξει μια δυο φορές σπίτι μου να φιλιόμαστε αλλά... τη μία ήταν ο #@#!$@! ο Α. που ροχάλιζε στο σαλόνι, την άλλη η ώρα η δύσκολη, καταλαβαίνετε.
Ε, ούτε το Σάββατο πρωτοτυπήσαμε ιδιαίτερα. Ήπιαμε μια κάβα, κατάφερα και σούταρα "διακριτικά" τον Α. πριν τον ξαναπάρει στον καναπέ και βρεθήκαμε οι δυο μας με τον ψηλό σε φάση "τυφλό-νεογέννητο-γατί" που παραπατάει δώθε κείθε. Κείθε κυρίως. Όπως φιλιόμασταν γκρεμίσαμε ό,τι έπιπλο είχε το θράσσος να παρεμβάλεται στο κομμάτι σαλόνι-κρεβάτι μέχρι που πιάσαμε πάτο. Κυριολεκτικά. Δύο βήματα πριν το κρεβάτι σαβουριαστήκαμε αμφότεροι στο πάτωμα. Πτωτικές παρέμειναν και οι λοιπές παράμετροι της βραδιάς...



Και για να μη φάω τις κοτσίδες μου όσο το σκέφτομαι ας δούμε την περίπτωση 2, ο κοντός.
Το σαββατοκύριακο αλκοολισμού συνεχίστηκε την Κυριακή με διαφορετική παρέα και ναργιλέ. Πρώτα εμφανίστηκε ο original παραλίγο (αυτός φταίει για όλα τώρα που το σκέφτομαι!) και μετά έκανε guest εμφάνιση και ο Μ. Η κατάσταση ήταν σουρεάλ, διαδραματιζόταν σε stop καρέ υπό τους ήχους καμμένης μουσικής και κάπου εκεί πρέπει να πέταξα κάποια από τις γνωστές lame ατάκες μου του στυλ "δηλαδή έχω δυο άντρες στο σπίτι και δε θα μου κάτσει κανείς;"... Ο original παραλίγο μπήκε σε mood καφρίλας, ο Μ. με τον οποίο δεν είχαμε ποτέ συσφίξει τις σχέσεις μας μπήκε σε mood "εγώ ψήνομαι"... Βρε λες;
Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν ήμουν σε κατάσταση να κάνω πλήρη σχέδια. Γιατί σε φάση μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Μ. προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον original για το αν, πως και ποιος θα φύγει. Κι εγώ κατά βάθος ψηνόμουν να μείνει.. Την τελευταία συνεννόηση έχασα μόνο κι εκεί που ο original είχε μαζέψει τα πράγματα του και πήγαινε στην γωνία να δει αν έρχεται (το τρένο, το τρόλεϊ, η παλίρροια, ο χάρος να τον πάρει κτλ) κάνει ένα τσουπ και ο Μ., πετιέται από τον καναπέ και λέει "Άντε πάμε!" και φεύγει με τον άλλον!!! Θα έλεγα ότι έμεινα μαλάκας αλλά για να 'μαι ειλικρινής μου πήρε περί τα 45 λεπτά να καταλάβω τι έγινε. Ο Μ. λοιπόν πράγματι σηκώθηκε να φύγει κι εγώ έμεινα στον καναπέ να τον κοιτάω με έκφραση χρυσόψαρου (απλανές βλέμμα, ανοιχτό στόμα που βγάζει φυσαλίδες; την έχετε την εικόνα;) κι εκεί που περίμενα να σκάσουν στα γέλια να μου πουν "χα! το πίστεψες;" ή καμιά καφρίλα που να βγάζει νόημα τέλος πάντων, τσακ! μου κλείνει το μάτι!
Τώρα τι εννοούσε; Τον πετάω σπίτι και ξανάρχομαι, μην κοιμηθείς;
Στα 45 λεπτά πάντως που έμεινα να κοιτάω την πόρτα ούτε επέστρεψε, ούτε κι εγώ κατάλαβα τίποτε παραπάνω από το τι έγινε . (το γιατί έγινε περιμένω να ξυπνήσει κάποιος από τους δύο μπας και μου το εξηγήσει)