Λίγο από το... παραλίγο!

Αυτό το σουκού γ@μιόταν ό Δίας! Γ@μιόνταν τα πάντα! Και τα κοάλα μη σου πω! Μόνο εγώ έφαγα 2 στις 2 ήττες!
Η Δευτέρα με βρήκε με νεύρα κρόσια. Και φυσικά να αναρωτιέμαι ακόμα τι ακριβώς επισόδειο έχασα το βράδυ της Κυριακής.... Προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τον original παραλίγο αλλά δεν το σήκωνε... Μίλησα και με τον ψηλό, μου έσπασε τα νεύρα και σχεδόν αποφάσισα ότι μόνο μεθυσμένος είναι καλός μαζί μου! Αλλιώς είναι τέρμα κάφρος ακόμη και για τα δικά μου (μαζοχιστικά) γούστα!
Και κάπου εκεί ξεκίνησα τον ψυχαναγκασμό με τον... κοντό. Το κινητό του δεν το είχα ώστε να δοκιμάσω την ευθεία οδό. Οπότε μπήκα να τον ψάξω στους γνωστούς χαφιέδες: facebook, msn, skype... (αυτό και για όσους αναρωτιούνται που είχα ανοιχτό το facebook chat μετά από 300 χρόνια)
Εδώ είναι ο Μ., εκεί είναι ο Μ., που είναι ο Μ.; Είχε postάρει κάποια στιγμή κάτι στο wall του - οπότε το σενάριο "έπαθε κάτι στο δρόμο και δεν ήρθε" ευτυχώς απερρίφθη! Αλλά online δεν τον έβλεπα πουθενά...
Περιττό να σας πω ότι όλη μέρα κοίταγα κάθε τρεις και λίγο πότε στο ένα chat, πότε στο άλλο να τον δω να logάρει. Και, την πιο ακατάλληλη προφανώς στιγμή, ντιν! εισήλθε!
Πανικός! Τι κάνουμε τώρα; Του μιλάμε; Και τι του λέμε; Και πώς του το λέμε; Και καλά ρε βούρλο, τόση ώρα που περίμενες γιατί δεν σκεφτόσουν και τι ήθελες να του πεις;
Του ρου ρου ρουν! Το msn μου! Και μαντέψτε ποιος! Ρε, λέτε να γύρισε η τύχη μου;
Λέμε τα κλασικά εισαγωγικά κι εγώ αναρωτιέμαι τι και πως να ρωτησω... Και πάνω εκεί μου γράφει: "Πως πέρασες χτες;"
Ώπα, κάτσε! Με δουλεύει κι από πάνω;
(βρε μπας και κάναμε τίποτε και δεν το θυμάμαι;)
Πώς να πέρασα δηλαδή;
"Τι έκανες χτες το βράδυ;" ξαναρωτάει!
Ξέρω γω, έναν ύπνο πήρα (ελλείψει τίποτε καλύτερου...)
(ρε παιδιά, λέτε όντως να έκανα και να μη θυμάμαι;)
Ας μου πει επιτέλους κάποιος τι έγινε πριν φάω τις κοτσίδες μου!!!
Δυστυχώς η εξήγηση δεν είναι εφάμιλη του όλου δράματος που έζησα. Γιατί απλά ο original είναι και original στόκος και δεν είχε πιάσει το υπονοούμενο. Και είχε θεωρήσει ότι το λέγαμε για πλάκα! Γι αυτό και δεν ξεκουμπιζόταν!
Φταίω δηλαδή εγώ τώρα να τον κρεμάσω;
"Εγώ πάντως δεν το 'λεγα για πλάκα χτες..." συνεχίζει ο Μ. (πάλι καλά που τα έλεγε αυτός γιατί εγώ εξακολουθούσα να μην κάνω καλό contact)
"Μπορεί(ς) τότε να περάσεις κάποιο άλλο βράδυ..."
"Τώρα πιάνεται για μεσημέρι;"
:)













[τι; θέλετε κι άλλο; ε, όχι, δεν... πιανόταν για μεσημέρι! οπότε, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, έγινε και... λίγο από το παραλίγο... ;)]