20.9.08

Κάπου μπερδέψαμε τους ρόλους μας...

- Δε μπορώ απόψε μωρό μου, έχω πονοκέφαλο...
- Οκ, ας κάνουμε σεξ, για να μη γκρινιάζεις...
- Μα, είναι δυνατόν να έχεις συνέχεια το μυαλό σου στο σεξ;

Σε ποιον ανήκουν αυτές οι ατάκες;
Όχι, δεν ανήκουν ούτε σε μένα, ούτε στη Ν., ούτε στην Α., ούτε και σε καμία από την παρέα! Ανήκουν στους άντρες που συναναστρεφόμαστε τελευταία!
Και απ' ότι φαίνεται το φαινόμενο παίρνει μεγάλες διαστάσεις!

Ο Π. της Α. - καλό και άγιο παιδί κατά βάθος - αποφεύγει το σεξ όπως ο διάολος το λιβάνι! Μόνο ζώνη αγνότητας δεν έχει φορέσει! Δε λέω, σχέση free και εξ αποστάσεως... Αλλά και όταν βρίσκονται... Την τελευταία φορά καθυστερούσε όσο μπορούσε την ώρα που θα γυρίσουν σπίτι! Και "Να μείνουμε λίγο ακόμα" και "μήπως να πάμε και πουθενά αλλού;". Να την ξεθεώσει δηλαδή, ε, μην του ζητάει και σεξ βραδυάτικα! Πριν τρεις μήνες το κάνανε! Πάλι;

Ο κολλητός μου από την άλλη μου το έλεγε για κατόρθωμα ότι με την πρώην του ήθελε σεξ και... κάθε μέρα μη σου πω! Γιατί με την προπροηγούμενη, μια φορά το μήνα, μια χαρά βολευόταν! Και να έχω και τον αδερφό μου να επιχειρηματολογεί για το ότι το σεξ είναι υπερτιμημένο!

Για να μην αναφέρω το κορυφαίο παράδειγμα ενός φίλου στα σεμινάρια που έψαχνε δωμάτιο να κοιμηθεί γιατί στο δικό του κοιμόταν η Ρωσσίδα και μπορεί να ήθελε ΠΑΛΙ σεξ! One night stand είπαμε, λέει! Μην ξεγοφιαστούμε κιόλας! Σ' ένα χρόνο πάλι...

Μα, τι άπληστες που έχουμε γίνει δηλαδή;
Και δε σας καταλαβαίνουμε και καθόλου...
Σας ξεζουμίζουμε και σας ζητάμε κι άλλο!

Ρεεεεε! Συνέλθετε!

Μπερδέψαμε τους ρόλους μας; Εμείς θα θέλουμε κι εσείς θα έχετε πονοκέφαλο; Θα μας... κάθεστε σαν χάρη, για να αποφύγετε τη γκρίνια;

Τι θα γίνει με όλα τα φαλλοκρατικά ανέκδοτα; Να σβήσω και το αρχείο με τις funny pictures;



Ζητείται άντρας της προηγούμενης έκδοσης, χωρίς το τελευταίο update.

Αλλιώς... μεθαύριο είναι οι εγγραφές των πρωτοετών! ;)

8.9.08

Ένα κατά λάθος ναι...

Κάπου πρέπει να έχω αναφέρει την ιστορία μου με το "κατά λάθος ναι" μου... Ίσως ήρθε και η ώρα να την γράψω! Πιάσαμε που πιάσαμε τους παλιούς συμμαθητές... Ας σας πω και για τον Γ.!
Πρώτη λυκείου και στο νέο τμήμα είμαστε κατά βάση η παλιοπαρέα του γυμνασίου. Με τρία τέσσερα νέα άτομα. Που, όπως ήταν λογικό, δε μπήκαν και τόσο εύκολα στην παρέα μας... Ανάμεσα τους και ο Γ.
Εγώ όμως κατά βάθος είμαι κοινωνικό άτομο! Μια από τις πρώτες μέρες του σχολικού έτους λοιπόν, πετυχαίνω τον Γ. δυο γωνίες από το σπίτι μου! Του μιλάω, του πετάω και κάτι αστειάκια του στυλ "ποια πας να συναντήσεις;" με τον Γ. να μην αντιλαμβάνεται το πείραγμα και να προσπαθεί να με πείσει ότι όντως φρονιστήριο πάει. Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα! Ο Γ. με... ερωτεύτηκε!
Άρχισε να με περιμένει στη γωνία για να πάμε μαζί σχολείο (βλέπετε, έμενε πράγματι δυο γωνίες από το σπίτι μου)... Με περίμενε όταν κατέβαινα για τα αγγλικά για να με συνοδεύσει μέχρι το φροντιστήριο. Και διάφορα άλλα που θα τον κατέτασσαν κάπου ανάμεσα σε gentleman και stalker!
Είχα αρχίσει κι εγώ να το ψυλιάζομαι, είχα φάει και λίγο δούλεμα από τις φίλες μου... Πάντως εμένα ο Γ. κλικ δε μου έκανε! Αφήστε που ήμουν και ερωτευμένη με τον... καθοδηγητή μου (βλ. Γιατί μπαμπά;).
Κάποια στιγμή πάντως ο Γ. αποφάσισε να κάνει την κίνηση του! Μια Παρασκευή βράδυ που πάλι με πήγαινε μέχρι το φροντιστήριο μου κάνει την - απαράδεκτη - ερώτηση: "Θες να τα φτιάξουμε;".
"Μμμμ... Ναι..." κάνω με έναν ελαφρώς ειρωνικό τόνο του στυλ "ωχ, τα πιάσαμε τα λεφτά μας, τι λέμε τώρα;"
Αλλά όπως ούτε στο γραπτό λόγο γίνεται αντιληπτός ο τόνος μου, κάπως έτσι φαίνεται δεν τον έπιασε ούτε ο Γ.!
Και μου κάνει ένα κεφαλοκλείδωμα (αδυνατώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς) και με φιλάει πριν προλάβω να αντιδράσω! Αφήστε που είχαμε φτάσει πλέον και έξω από το φροντιστήριο! Ελαφρώς αποσυντονισμένη και χωρίς να ξέρω από που να αρχίσω, δεν πρόλαβα να πω τίποτε! Με χαιρέτησε και μου είπε ότι θα τα πούμε στο σχόλασμα!
Περιττό να σας πω ότι εγώ ένα τρίωρο δεν πρόσεξα ούτε λεπτό στο μάθημα προσπαθώντας να σκεφτώ πως ακριβώς θα ξεμπλέξω από αυτήν την κατάσταση. Αν γίνεται, χωρίς να τον πληγώσω κιόλας. Γιατί κάπου μέσα μου ήξερα ότι δεν το είχα χειριστεί και πολύ καλά. Κι αν ήμουν σωστή θα έπρεπε να το είχα ξεκόψει καιρό τώρα...
Το τρίωρο δεν έφτασε και στο σχόλασμα ακόμα δεν είχα ιδέα τι να κάνω! Οπότε απλά τον άφησα να με παρασύρει σε ένα στενάκι κοντά στο σπίτι μου και να με ξαναφιλήσει. Και ρε γμτ, το δεύτερο φιλί ήταν και πολύ καλύτερο από το πρώτο...
Την επόμενη μέρα βγήκα για καφέ με την Α.... Μάλλον δεν ήταν το κατάλληλο άτομο για να το συζητήσω. Καταρχάς γέλασε με το πάθημα μου! Κι έπειτα, αντί να μείνει στην ουσία του θέματος, απλά μου απάντησε ότι ο Γ. είναι Χ Α Λ Ι Α ! Και ότι πρέπει να τον ξεφορτωθώ το συντομότερο! Και σκασίλα μας κι αν πληγωθεί.
Εγώ πάλι σκεφτόμουν ότι ο Γ. είναι πολύ καλό παιδί. Και κατά βάθος είναι γλυκούλης. Και ο Κ. στο κάτω κάτω σιγά μη μου κάτσει! (ναι, ούτε εγώ πάω για όσκαρ ωρίμου σκέψεως)
Αποφάσισα να βγω άλλη μια φορά μαζί του πριν του δώσω τα παπούτσια στο χέρι. Να του πω πλέον ότι να, ξέρεις, λάθος κατάλαβες, εγώ κατά βάθος όχι ήθελα να πω, ούτε λόγος!
Το βράδυ βγήκαμε με την Α. και τον τότε φίλο της και άλλα 4-5 παιδιά από το σχολείο. Και ρε γμτ, ο Γ. ήταν τόσο μα τόσο καλός! Εμένα όμως κάτι δε μου καθόταν καλά... Θες η κριτική της Α.; Κανά δυο περίεργα βλέματα που μου έριξαν οι άλλοι; Το ότι την Τρίτη θα έβλεπα τον Κ. στην πορεία;
Όταν με γύρισε σπίτι του είπα ότι sorry, αλλά τελικά δε μπορώ...
Δεν το δέχτηκε όμως έτσι αδιαμαρτύρητα! Και μου άρχισε μια ολόκληρη κουβέντα για το γιατί και για το τι έκανε λάθος... Τα μάσαγα κι εγώ έτσι που δεν ήμουν απόλυτα αποφασισμένη... Και ξαναβρεθήκαμε να φιλιόμαστε στην πυλωτή!
Δευτέρα στο σχολείο ήμουν πάλι να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν αισθανόμουν και ποτέ πολύ άνετα με τις... ενδοσχολικές σχέσεις! Η όλη κατάσταση ήταν λίγο δράμα! Τέλος πάντων, στο σχόλασμα κατάφερα να του ξαναπώ να χωρίσουμε και μάλλον ήμουν πιο πειστική! Έσκισε κι αυτός το χαρτάκι με το τηλέφωνο μου! Γύρισα κι εγώ σπιτάκι μου!
Και... ντριιιιιν! Τηλέφωνο! Για να μου εξομολογηθεί ότι μπορεί να έσκισε το χαρτάκι αλλά.... το τηλέφωνο μου το είχε ήδη μάθει απ' έξω!
Επί ένα μήνα προσπάθησε με αυτόν τον τρόπο να με κάνει να αλλάξω γνώμη. (και ακόμα αναρωτιέμαι πόσο πολύ φταίει η κριτική της Α. που δεν άλλαξα... γιατί πραγματικά, τόσα χρόνια μετά, δεν καταλαβαίνω τι στραβό του έβρισκα!)
Ε, μετά τον ένα μήνα αγανάκτησε κι αυτός! Έκανε κόμμα με έναν άλλο από την τάξη που τον είχε παρατήσει η διπλανή μου και άρχισαν να μας ανεβοκατεβάζουν τσούλες! Τουλάχιστον έπαψα να νοιώθω τύψεις μετά από αυτό! :-P

Κι όλα αυτά για ένα λάθος ναι;

3.9.08

Το facebook και ο Π.

Το σύμπαν πάλι παίζει παιχνιδάκια; Κλείνει ίσως τα βιβλία του και εκκαθαρίζει παλιές οφειλές; Ή απλά το facebook έχει αποφασίσει να μου κάνει τη ζωή μαντάρα;
Βασικά το facebook είναι μπελάς! Μεγάλος όμως! Και απίστευτος χαφιές! Άσε που είναι και πολύ κουτσομπόλης!
Καταρχάς δεν τολμώ να παίξω ένα παιχνίδι! Ενημερώνει άπαντες γνωστούς και φίλους για το σκορ μου! Πάω να στείλω καμιά καφρίλα στο "An pas periptero" και τσουπ! Το γράφει στο wall μου!
Κι έπειτα πώς του έρχεται εκεί που είμαι μες στην καλή χαρά να με ενημερώσει για πράγματα που θα προτιμούσα να μην ξέρω; Βαλτό δηλαδή είναι να μου τη χαλάσει;
Κι από την άλλη όλοι αυτοί οι παλιοί γνωστοί; Group για το Πανεπιστήμιο, group για το Λύκειο, το Γυμνάσιο, για το Δημοτικό, τώρα ΚΑΙ για το Νηπιαγωγείο!
Κάπως έτσι ξαναβρήκα και τον Π.!
Ναι, ναι... Εκείνον τον Π. με τον οποίο το σύμπαν είχε φροντίσει να μου κάνει χαλάστρα...
Μέσω αυτoύ του πρωτοποριακού εργαλείου που λέγεται People You May Know! Μια μέρα τον πέτυχα στην δεξιά στήλη! 17 κοινοί γνωστοί, ε, δε μπορεί, είπε το facebook, κάτσε μήπως γνωρίζονται τα παιδιά! Κι έτσι κάπως έκανα add και τον Π.!
Όχι ότι σκόπευα να του μιλήσω δηλαδή. Έτσι, απλά για να είναι πιο δύσχρηστη η λίστα με τους φίλους. Δε θα πω ότι δε χάζεψα λίγο το προφίλ του... Τσέκαρα και τις φωτογραφίες... Δεν είχε αλλάξει και πολύ από τότε. 7 χρόνια... Πώς πέρασαν;
Μια μέρα λοιπόν μου σκάει μήνυμα από τον Π.! Βέβαια! Γιατί το facebook αποφάσισε να βάλει και chat!
Πιάσαμε μια κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, ανταλλάξαμε και msn. 20-30 γραμμές όλες κι όλες. Δε φαντάστηκα ότι θα είχε και συνέχεια. Ναι, καλά, είπαμε για καφεδάκι αλλά αυτά τα τυπικά τα λέμε πάντα, όχι;
Την επόμενη μέρα μου στέλνει "Βαριέμαι...". "Κι εγώ", του απαντάω. Ε, αφού βαριόμουν... "Θες να έρθω από κει να βαρεθούμε μαζί;". Τώρα το εννοεί;
50 γραμμές μετά με χαζοπαιχνιδάκια του στυλ στείλε καμιά φωτό, τι θα φοράς, μη μου βγάζεις τη γλώσσα γιατί θα στην κόψω όταν έρθω και πειράγματα σεξουαλικού περιεχομένου συνειδητοποίησα ότι όντως το εννοεί και θα έρθει!
Φρικαρισμένο τηλέφωνο στην Ν., γρήγορο μπάνιο, άμεσος εφοδιασμός ψυγείου με μπύρες... Και... ντριιιιιιιν...
Να πω ότι είχα σκεφτεί ότι θα γίνει κάτι; Ότι το είχα επιθυμήσει κρυφά; Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα το χρόνο να το σκεφτώ. Άσε που μετά από εφτά χρόνια καμίας επαφής θα ήταν και ψιλοανόητο να προτρέχω έτσι...
Κι όμως! Όπως τον είδα στην πόρτα και με φίλησε στο μάγουλο ένοιωσα μια τρελή επιθυμία να τον φιλήσω...
Ανταλλάξαμε τα νέα μας, είδαμε παλιές φωτογραφίες, μιλήσαμε για σχέσεις... Κάπου κάπου πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου. Για να καταλήξουμε δίπλα δίπλα στον καναπέ.
"Τι σκέφτεσαι;"
Ανόητη ατάκα! Για την οποία έχει γραφτεί ένα εξαιρετικό βιβλίο: Ολα τα μανιταρια τρωγονται...(αν και ορισμενα μονο μια φορα). Ή Χίλιες απαντήσεις στην ερώτηση "Τι σκέφτεσαι;"...
Ξανά παιχνίδια... Τι θέλω... Τι θέλεις... Ποιός θα κάνει την πρώτη κίνηση;
Κάπου εδώ βέβαια τέλειωσαν και τα παιχνίδια και δώσαμε επιτέλους εκείνο το φιλί που είχε διακόψει η Αγγλικού πριν 8 χρόνια. Και πολλά ακόμα...
Μήπως είμαι πολύ αυστηρή με το facebook τελικά;