19.12.06

Χριστουγεννιάτικος απολογισμός

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έχουμε την ίδια συζήτηση... Τι θα κάνουμε την Παραμονή; Ποιοί θα είμαστε; Πού θα πάμε; Και πάντα όλα περιστρέφονται γύρω από τους άντρες! Ποιές είναι μόνες, ποιές θα έρθουν με "παρέα"...

Η Μ. είναι μόνη, η Σ. είναι μόνη (και αμφιβάλω αν θα καταφέρει να έρθει τελικά), η Α. είναι μόνη (αν και με αυτήν τίποτε δεν είναι σίγουρο! Χε χε!), η Ν. χώρισε πρόσφατα (απαγορεύεται ρητώς και δια ροπάλου να το σχολιάσω αυτό στο blog...), η Ε. είναι - κλασικά πλέον - με τον Χ. Κι εγώ; Εγώ ναι, είμαι με τον Σ... Τουλάχιστον μέχρι τις 2 Ιανουαρίου...

Το αρχικό σχέδιο λέει να βρεθούμε σπίτι μου κατά τις 12:30, αφού θα έχουμε κάνει την αλλαγή του χρόνου με τους δικούς μας. Να παίξουμε χαρτάκι, έτσι για το καλό, να πιούμε, να ακούσουμε μουσικούλα! Και τα ξημερώματα να πάμε για πρωινό στο Μεγάλη Βρετανία! Κάθε χρόνο κάνουμε το ίδιο σχέδιο νομίζω... Μόνο οι άντρες αλλάζουν που και που... Και κάθε χρόνο φτάνουμε μόνο μέχρι το πρώτο σκέλος. Τα ξημερώματα είμαστε πλέον αρκετά μεθυσμένοι, απόλυτα χορτάτοι και απελπιστικά νυσταγμένοι. Και καταλήγουμε να κοιμόμαστε σε καναπέδες, πατώματα και μαξιλάρες. Για να ξυπνήσουμε το μεσημέρι με τηλέφωνα και γκρίνια από μαμάδες, γιαγιάδες, θειάδες που μας περιμένουν για το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι!

Δεν πειράζει! Εμένα κι αυτή η εκδοχή μου αρέσει!

18.12.06

Πάνω από ένα πιάτο τυροπιτάκια...

Ο Σ. έφυγε από το σπίτι μου πριν καμιά ώρα... Δεν είδαμε ποτέ την ταινία που έφερε. Περάσαμε τις τελευταίες τέσσερις ώρες καθισμένοι στον καναπέ, μιλώντας. Καιρό είχα να μιλήσω με κάποιον τόσο πολύ! Περνούσαμε από το ένα θέμα στο άλλο. Γελάγαμε. Πειράζαμε ο ένας τον άλλο... Ήταν ένα πολύ όμορφο "όχι-ραντεβού"!

Ο Σ. έφυγε κι εγώ το μόνο που ήθελα ήταν... να φάω! Τι να κάνω; Αφού αυτό ήθελα; :-(
Ανοίγοντας όμως το ψυγείο είχα μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη! Δεν υπήρχε τίποτε που να ήθελα να φάω! Αφού πέταξα ό,τι ληγμένο βρήκα μέσα και ενώ προσπαθούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα του να φάω αγγουράκια τουρσί και να πιω το γάλα πριν λήξει κι αυτό, θυμήθηκα ότι είχα στην κατάψυξη τυροπιτάκια! Από αυτά τα έτοιμα που τα βάζεις στο φούρνο και σε 20 λεπτά είναι έτοιμα! Τέλεια! Έβαλα τα τυροπιτάκια στο ταψί, άναψα το φούρνο και έβαλα να δω Sex and the City (6ος κύκλος, δίσκος 3, επεισόδια 9-12)!

Σας έχω ξαναπεί ότι είμαι καταστροφή στην κουζίνα. Αλλά πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις κατεψυγμένα τυροπιτάκια; Κι όμως... Κατάφερα για άλλη μια φορά να τα κάνω μαντάρα. Οι οδηγίες έλεγαν ξεκάθαρα: 20 λεπτά στους 180 βαθμούς! Κι εγώ τα άφησα στους διακόσιους για ένα ολόκληρο επεισόδιο! 28 λεπτά...

Το αποτέλεσμα ήταν μερικά καρβουνιασμένα τυροπιτάκια κι ένα ταψί που θα δυσκολευτώ πολύ να πλύνω... Έβαλα τα τυροπιτάκια σε ένα πιάτο κι έμεινα να τα κοιτάω ακούγοντας ταυτόχρονα τη Μιράντα να παραδέχεται επιτέλους στο Στηβ ότι τον αγαπάει κι ότι τα έχει σκατώσει κι είναι πλέον αργά! Και κάπου εκεί με πήραν τα κλάματα! Πρέπει να ήμουν αρκετά γελοίο θέαμα...

Το θέμα είναι, μήπως κι εγώ τα έχω σκατώσει; Ξέρω ότι ο Σ. γυρνάει στην Αγγλία στις 2 Γενάρη. Και ξέρω ότι από την αρχή είπα ότι η μεταξύ μας σχέση είναι καθαρά φιλική. Μήπως όμως απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου; Και μήπως είναι πλέον αργά; Ή μήπως έφτασε η ώρα να παραδεχτώ επιτέλους τα αισθήματα μου και να δω που μπορεί να φτάσει αυτή η ιστορία;

Πέταξα τα τυροπιτάκια και τον πήρα τηλέφωνο. Γράφω αυτό το κείμενο περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι. Wish me luck... ;-)

17.12.06

Ο κλέφτης των Χριστουγέννων

Στολίσατε δέντρο φέτος; Εγώ επιτέλους στόλισα! Ένα μικρό μικρό δεντράκι... Με πολλά πολλά παράταιρα στολίδια! Ό,τι είχα από πέρσι, κάποια που μου έδωσε η μαμά μου, κάποια που μου έφερε η Μ...


Το πιο παράταιρο όμως δέντρο το είδα στο σπίτι του Σ.! Καταρχάς έχει μπάλες σε όλα τα πιθανά (και απίθανα) χρώματα! Έχει μπάλες γυάλλινες, πλαστικές, ξύλινες, από πεπιεσμένο χαρτί! Έχει ξύλινα στολίδια! Μεταλλικά στολίδια! Μπαστουνάκια, φιογκάκια, αστεράκια, δωράκια! Έχει το πιο αστείο δέντρο που έχω δει!

Και ξέρετε πως βρέθηκαν όλα αυτά τα παράταιρα στολίδια; Τα έκλεψε! Μάλιστα! Κάθε φορά που μπαίνει σε πολυκατοικία που έχουν στολισμένο δέντρο στην είσοδο, βουτάει και ένα στολίδι! Επιδίδεται σε αυτό το σπορ τα τελευταία τρία χρόνια κι έχει πλέον μια εκτεταμένη συλλογή! Για τα περισσότερα μάλιστα ξέρει να σου πει και πότε και από που τα έχει βουτήξει!

Σήμερα που ήρθε από το σπίτι μου, έκλεψε μια μπάλα και από το δικό μας. Μια κόκκινη διάφανη πολύ ωραία! Αααχ! Αν το καταλάβει η διαχειρίστρια..! Χε χε!

12.12.06

18; 28; 38; (μέρος 2ο)

Χτες ισχυρίστηκα ότι οι άντρες αλλάζουν... Έχουν αρχίσει να μιλούν για διαιώνιση του είδους, για παιδιά και οικογένεια! Μια αρσενική έκδοση της Δήμητρας Παπαδοπούλου, που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε "Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;"!
Και ξέρετε τι συνειδητοποίησα; Τελικά δεν είναι οι άντρες αυτοί που άλλαξαν! Αλλά το ηλικιακό target group που συναναστρέφομαι τελευταία!
Στα 18 η αντίδραση στο θέμα εγκυμοσύνη εξακολουθεί να είναι κοινή: ΙΙΙΙιιιιιι!!! που θά 'λεγε και η Ζουμπουλία! ;-)
Στα 28+ είναι που αρχίζει η διαφοροποίηση...
Και τι κάνουμε τώρα;
Ξαναγυρνάμε στους πιτσιρικάδες για να συνεννοούμαστε καλύτερα σ' αυτό το θέμα; Ξεκαθαρίζουμε στους μεγαλύτερους ότι αυτό που περιγράφουν είναι ο χειρότερος εφιάλτης μας (με κίνδυνο να τους χάσουμε. εκ πείρας μιλώντας...); Κάνουμε την πάπια; Κάνουμε χαρακίρι;
...Ή μήπως είναι καιρός να ν' αρχίσουμε κι εμείς να το σκεφτόμαστε; Πού είναι πια κρυμμένο το μητρικό μας ένστικτο;
Το δικό μου πάντως είναι θαμμένο κάτω από μια στοίβα βιβλία της σχολής και δε σκοπεύω να προβώ σύντομα σε ανασκαφές! ;-)

_____

Το πρώτο post με τίτλο "18; 28; 38;" βρίσκεται εδώ.

11.12.06

Ένα λουλούδι για την κυρία;

Πως με εκνευρίζουν όλοι αυτοί οι πλανόδιοι με τα μαραμένα γαρύφαλα που έρχονται στο τραπέζι σου και κάθονται από πάνω σου κανένα πεντάλεπτο, σου χώνουν και το λουλούδι κάτω από τη μύτη και σου λένε: "Ένα λουλούδι για την κυρία;"...
Η πάγια τακτική είναι να λέμε όχι, πρώτα ευγενικά, και μετά λίγο πιο έντονα με την αντίστοιχη κίνηση του χεριού μπας και τους ξεφορτωθούμε!
Σας έχει τύχει όμως ποτέ να σας προσφέρουν ένα από αυτά τα λουλούδια;
Ποτέ δεν θέλησα ο συνοδός μου να μου αγοράσει κάποιο από αυτά τα κακοπαθημένα άνθη που πιθανότατα είχαν κλαπεί από κάποιο νεκροταφείο. Ούτε ένιωσα την κρυφή ελπίδα ότι θα το κάνει. Κι όμως, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη όταν το έκανε ο Σ.!
Την επόμενη των μπουζουκιών βγήκαμε με τη Μ. και τον Σ. για καφέ στην Πλάκα. Και προφανώς σύντομα πέρασε ο τύπος με τα γαρύφαλα! Κι αντί για το κλασσικό "ξου" με το χέρι, ο Σ. αγόρασε δύο και τα πρόσφερε σε μένα και τη Μ... Αν και γενικά μια τέτοια κίνηση θα με ξενέρωνε, αυτή τη φορά μου άρεσε!
Η Μ. βέβαια, και ακόμα περισσότερο η Ν., το θεώρησαν γελοίο. Νομίζω ότι του απέδωσαν και τον χαρακτηρισμό "γλίτσας"! Δε λέω, κι εγω ξενερώνω με κάτι τέτοια γλυκανάλατα... Αλλά πειράζει που αυτή τη φορά μου άρεσε; Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω ότι η φάση με τον Σ. είναι κάτι παραπάνω από το φιλικό...

6.12.06

Ένας ροκάς στα μπουζούκια

Προχτές είχε γενέθλια η Α. και φυσικά έπρεπε να το γιορτάσουμε δεόντως!

Η βραδιά ξεκίνησε με ουζοκατάνυξη στο αγαπημένο μας μεζεδοπωλείο! Και συνεχίστηκε με πολλά πολλά σφηνάκια στο αγαπημένο μας μπαράκι! Αλλά δυστυχώς, δεν τέλειωσε εκεί... Γιατί - δεν ξέρω αν το έχω ήδη αναφέρει - η Α. γουστάρει μπουζούκια! Κι εφόσον ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς κατά τις 4:30 καταλήξαμε σε ένα άθλιο μπουζουξίδικο!

Είμαι της άποψης ότι παντού μπορείς να περάσεις καλά αρκεί να είναι καλή η παρέα! Ε, στα μπουζούκια δε μπορώ να περάσω καλά! Με τίποτε!

Η Α. προφανώς βρέθηκε σε οικείο περιβάλλον και σύντομα τράβηξε και την Μ. και τη Ν. στην πίστα... Η Ε. χρειάστηκε λίγο περισσότερα παρακάλια αλλά τελικά σηκώθηκε κι αυτή! Έλειπε κι η Σ. που είναι η μόνη που με καταλαβαίνει σε τέτοιες φάσεις... (είχε σχολείο βλέπετε την επόμενη!) Οπότε έμεινα μόνη στο τραπέζι να φυλάω τα μπουφάν μας!

Παλιά μου τέχνη κόσκινο στην τελική! Επιδόθηκα λοιπόν στο αγαπημένο μου σπορ! Στην... ανδροπαρατήρηση (πώς λέμε αστροπαρατήρηση; καμία σχέση!)! Γενικά όταν βρίσκομαι σε πολυσύχναστους χώρους μου αρέσει να παρατηρώ τους γύρω μου. Άνδρες και γυναίκες. Και τα μπουζούκια αυτού του (χειρίστου) είδους είναι ιδανικά για τη μελέτη μου!

Είχα εντοπίσει ήδη τρεις κοπελιές με το ίδιο φόρεμα (το οποίο σκεφτόταν και η Ν. να αγοράσει), έναν μεθυσμένο τυπά που προσπαθούσε να χορέψει ζεϊμπέκικο ξενυχιάζοντας όλους τους υπόλοιπους στην πίστα, το κλασσικό ζευγαράκι που ζει στο μικρόκοσμο του και φιλιέται συνεχόμενα και χωρίς ανάσα αδιαφορώντας για το χάος γύρω του... Είχα δει και έναν γνωστό (και το σημείωσα για να σπάσω λίγη πλάκα την επόμενη) όταν ξαφνικά είδα ΑΥΤΟΝ.

Καθόταν κι αυτός μόνος του σε ένα τραπέζι. Έστριβε ένα τσιγάρο με απελπιστικά αργές κινήσεις. Κοιτούσε που και που το ρολόι του κι έπινε μια γουλιά από το ποτό του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φαινόταν πραγματικά παράταιρος εκεί μέσα! Ήταν ανάμεσα σε τόσο κόσμο κι όμως ήταν εμφανώς μόνος του! Πιθανότατα περίμενε κι αυτός κάποια παρέα που τώρα στριμωχνόταν στην πίστα... Και θα ήθελε κι αυτός να βρίσκεται κάπου αλλού...

Ένιωθα μια απίστευτη ανάγκη να του μιλήσω. Οπότε όταν επιτέλους η Μ. επέστρεψε στο τραπέζι (επειδή την χτύπησαν τα παπούτσια!) πήρα το ποτό μου και τον πλησίασα. Όχι. Αυτή δεν είναι άλλη μια ιστορία με καρδούλες και φιλάκια. Ούτε βρήκα γκόμενο στα μπουζούκια. Απλά με τον Σ. μας ένωσε κάτι σαν... συναδελφική αλληλεγγύη! Και ναι, για πρώτη φορά πέρασα καλά στα μπουζούκια!