Αλήθεια, σας αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά σε δημόσιους χώρους; Είστε από τα ζευγάρια που περπατάνε μονίμως αγκαλιά και που δεν αφήνουν το χέρι παρά μόνο για να μην πάρουν παραμάζωμα κανένα δέντρο; Ή περπατάτε κρατώντας αποστάσεις και με τα χέρια στις τσέπες έτοιμος/η να κοκκινήσετε ή να το βάλετε στα πόδια στην πρώτη επίδειξη τρυφερότητας;
Γενικά δεν έχω πρόβλημα με τους δημόσιους χώρους. Και χέρι-χέρι θα περπατήσω με τον άλλο και θα τον φιλήσω στο φανάρι και πιθανότατα να αφεθώ σε μια παθιασμένη αγκαλιά σε κάποιο λίγο πιο σκοτεινό δρομάκι. Είμαι διαχυτική μέσα στα (δικά μου) φυσιολογικά πλαίσια!
Ο Κ. όμως δεν είναι καθόλου μα καθόλου διαχυτικός! Δεν πρόκειται να με αγκαλιάσει ούτε καν στο σινεμά. Διστάζει να με φιλήσει ακόμα κι όταν με αφήνει κάτω από το σπίτι μου στο τέλος της βραδιάς. Όταν πάλι βγαίνουμε με φίλους προσπαθεί να κάτσει όσο γίνεται πιο μακριά και να μου απευθύνει το λόγο όσο λιγότερες φορές μπορεί. Κι εγώ αισθάνομαι τόσο μα τόσο άβολα...
Δε λέω να κυκλοφορούμε σα σιαμαίοι ή να γίνουμε άλλο ένα από εκείνα τα εκνευριστικά ζευγάρια που ζουν στο μικρόκοσμο τους και, είτε βγαίνουν με παρέα είτε όχι, φιλιούνται συνεχώς και μιλάνε μόνο μεταξύ τους. Θα ήθελα όμως να μου πιάσει το χέρι όταν περνάμε το δρόμο ή να ακουμπήσει το χέρι του στο πόδι μου όταν καθόμαστε δίπλα δίπλα στην καφετέρια...
Ζητάω άραγε πολλά;
Μήπως φταίω εγώ κι οι ανασφάλειές μου που χρειάζομαι αυτήν την... δημόσια επιβεβαίωση;
Ή μήπως είμαι απλά αφελής που τον πιστεύω όταν μου λέει ότι με θέλει αλλά δε μπορεί να εκφραστεί σε δημόσιο χώρο;
