Δυο μέρες τώρα είμαι κρεβατωμένη, με τον πυρετό να ανεβοκατεβαίνει. Βήχω, φταρνίζομαι, γενικά είμαι ένα χάλι μαύρο! Έχω ξοδέψει 3 πακέτα χαρτομάντηλα (αυτά των 100), 4 πακέτα καραμέλες για το λαιμό, 2 καρτέλες παυσίπονα...
Και δε μπορώ καν να μιλήσω στο τηλέφωνο γιατί πονάει ο λαιμός μου! Για επισκέψεις ούτε συζήτηση. Μην κολλήσουμε και τον άμαχο πληθυσμό...
Σήμερα με τα πολλά κατάφερα και σύρθηκα μέχρι το pc, να δω και τι συμβαίνει στον κόσμο! Τσέκαρα τα mails μου, χάζεψα για λίγο στο blogοχωριό κι εκεί που... τάιζα τα ψάρια μου στο facebook - τσουπ! - πετάγεται το παράθυρο του chat! Πώς το είχα ξεχάσει online δε θυμάμαι, αλλά πάλι καλά...
Ο Δ.! Βρε, βρε... Κι έλεγα ότι θα εξαφανιστεί...
Μιλάμε χωρίς να λέμε τίποτε. Και δεν είναι και καμία από τις άλλες online να πει μια γνώμη! Να μπω στο ψητό ή να τον αφήσω να μιλάει περί ανέμων και υδάτων;
Λέω να το παίξω γενναία! Κάπου ανάμεσα στο ιατρικό ανακοινωθέν και στα περί βαρεμάρας τον ρωτάω αν παίζει να τον δω. "Ναι, αμέ. Θα περάσω να τα πούμε αν είναι".
Και τι να συμπεράνω ρε φίλε από αυτό; Θα περάσεις για να μιλήσουμε; Ή να... γδυθώ κατάλληλα; Τι τις ήθελα τις αποφασιστικότητες; Άκρη δεν έβγαλα!
Εκεί που σκέφτομαι να καληνυχτήσω και να αποχωρήσω με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει μου 'ρχεται σχόλιο. Με χρονοκαθυστέρηση μεν, αλλά, ε, δεν θα του κρατήσουμε και μούτρα!
"Μα, να κρεβατωθείς από κρυολόγημα;! Υπάρχουν ένα σωρό ωραία πράγματα για να κρεβατωθεί κανείς!!"
Υποκλίνομαι! Και σε περιμένω... ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου