Το σύνδρομο του "θα τα πούμε"

Αποχαιρετάς την κολλητή σου με την οποία έχεις περάσει τρεις ώρες στα μαγαζιά κι άλλες δύο για καφέ και τι της λες; "Θα τα πούμε"!
Πότε θα προλάβετε βέβαια να βρείτε κάτι καινούριο να πείτε μετά από πέντε ώρες κουτσομπολιό... είναι άλλη ιστορία!

Συναντάς στο δρόμο μια παλιά σου συμμαθήτρια από το Δημοτικό. Από αυτές που δε χώνευες και ιδιαίτερα... Αγκαλιές, φιλιά και στο τέλος τι της λες; "Θα τα πούμε"!
Άλλο τώρα αν δεν έχεις καν το τηλέφωνο της και φυσικά καμία όρεξη να της ξαναμιλήσεις!

Μετά από χιλιάδες υπεκφυγές και άπειρες ώρες συνομιλίας στο msn συναντάς επιτέλους εκείνον τον "απίθανο τύπο" με τον οποίο μιλάτε από πέρισυ τον Αύγουστο. Και αποδεικνύεται μάπας! Και το μόνο που θες να κάνεις είναι να γυρίσεις σπίτι γρήγορα γρήγορα και να τον κάνεις block! Κι όμως, τι κάνεις; Του λες "Θα τα πούμε"!!!

Γιατί; Γιατί δε μπορούμε να πούμε απλά "Γεια"; "Αντίο";
Οοοοοοχι! Πρέπει ντε και καλά να αφήσουμε να αιωρείται μια υπόσχεση για μελλοντική συνάντηση! Με όποιον και να μιλάμε! Ανεξαρτήτως του αν θέλουμε να τον ξανασυναντήσουμε ή όχι!

Είναι θέμα ευγένειας;
Συνήθεια ίσως;
Μάλλον το δεύτερο! Έχουμε κάνει τόσο καραμέλα το "θα τα πούμε" που δε μας κάνει πια καμία εντύπωση!
Ψέματα! Μας κάνει... Όταν μας το λέει κάποιος άντρας!
- Μου είπε "θα τα πούμε"! Καλό σημάδι! Θέλει να με ξαναδεί!
Λαααααθος! Σου είπε "θα τα πούμε" όπως είπες κι εσύ στον Μπάμπη, τη Χρύσα, το Νίκο και εκείνη την ξινή τη φίλη της θείας σου που δε θυμάσαι καν το όνομα της!
Γιατί πλέον το "θα τα πούμε" δεν έχει καμία μα καμία σημασία! Κανένα κρυφό νόημα. Κανένα υπονοούμενο για μελλοντική συνάντηση. Έχει γίνει - μαζί με τα "φιλάκια", το "τσίου" και το "cu" - άλλο ένα τυπικό κλείσιμο casual συνομιλίας!

Θα τα πούμε λοιπόν!