Ένα αποτυχημένο ραντεβού

Όπως δυστυχώς φοβόμουν - αν και απευχόμουν - το ραντεβού της Σ. (βλέπε εδώ) ήταν καταστροφικό. Μπορεί ο Ν. να μην ήρθε με ροζ μπλουζάκι και σαγιονάρα... Μπορεί να μην την πήγε στο Μικρολίμανο και ευτυχώς ούτε στην Παραλιακή... Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να γεφυρώσουν το χάσμα.

Αρχικά πήγαν στους Διόσκουρους, στο Μοναστηράκι (κάτι μου λέει ότι η πρόταση ήταν της Σ.). Ήπιαν το καφεδάκι τους κι είπαν αυτά που λένε όλοι στο πρώτο ραντεβού. Με μαεστρία απέφυγαν τις συζητήσεις για μουσική, βιβλία, κινηματογράφο. Κι αντάλλαξαν ιστορίες από το σχολείο, τα μαθήματα, τις διακοπές. Ο Ν. έφερε την καρέκλα του λίγο πιο κοντά. Η Σ. άφησε για λίγο τις προκαταλήψεις και τα μαύρα προαισθήματα της. Το χέρι του βρέθηκε γύρω από τους ώμους της κι αυτή έγειρε λίγο το κεφάλι. Όταν είσαι αγκαλιά με κάποιον δε χρειάζονται πολλά λόγια. Ούτε άγαρμπες κινήσεις όμως μικρή μου Σ... Γιατί ένα fredoccino πάνω στο τζην του δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελε κάποιος (συμπεριλαμβανομένου και του Ν.) στο πρώτο ραντεβού!
Ο χυμένος καφές ευτυχώς δεν τους πτόησε πολύ. Κι είπαν να συνεχίσουν τη βραδιά τους λίγο πιο πέρα, στου Ψυρρή...
"Αααχ! Ωραία! Που καθήσατε;" ρώτησε η Ε. χαρούμενη που το ραντεβού συνεχιζόταν στο δικό μας γήπεδο. Μια βλοσυρή ματιά της Σ. μας έβγαλε από την πλάνη μας. Τα πράγματα δεν είχαν πάει και τόσο καλά. Και δε θα είχαμε την ευκαιρία να πούμε "Στο είπαμε εμείς!" ή "Είδες που άξιζε να του δώσεις μια ευκαιρία;".
Γιατί, ναι μεν πήγαν Ψυρρή, πήγαν όμως σε κλαμπ!
Ο Ν. βρέθηκε στο στοιχείο του και η Σ. κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Κι έμεινε στη γωνιά της με μια πράσινη στο χέρι. Κι ένα βλέμα μεταξύ "Βοήθεια! Πάρτε με από δω!" και "Τα 'λεγα εγώ, δεν τα 'λεγα;". Κι όσο ο Ν. χαμογελαστός με το ποτό στο χέρι προσπαθούσε να την τραβήξει λίγο στο ρυθμό των μπιτ, τόσο αυτή σκεφτόταν "Πώς θα φύγω από δω;".
Φαντάζομαι το ξενέρωμα ήταν αμοιβαίο. Δεν υπήρξε ούτε πρώτο, ούτε τελευταίο φιλί. Μόνο ένα ξερό "Θα τα πούμε" όταν την έβαλε στο ταξί...