Το facebook και ο Π.

Το σύμπαν πάλι παίζει παιχνιδάκια; Κλείνει ίσως τα βιβλία του και εκκαθαρίζει παλιές οφειλές; Ή απλά το facebook έχει αποφασίσει να μου κάνει τη ζωή μαντάρα;
Βασικά το facebook είναι μπελάς! Μεγάλος όμως! Και απίστευτος χαφιές! Άσε που είναι και πολύ κουτσομπόλης!
Καταρχάς δεν τολμώ να παίξω ένα παιχνίδι! Ενημερώνει άπαντες γνωστούς και φίλους για το σκορ μου! Πάω να στείλω καμιά καφρίλα στο "An pas periptero" και τσουπ! Το γράφει στο wall μου!
Κι έπειτα πώς του έρχεται εκεί που είμαι μες στην καλή χαρά να με ενημερώσει για πράγματα που θα προτιμούσα να μην ξέρω; Βαλτό δηλαδή είναι να μου τη χαλάσει;
Κι από την άλλη όλοι αυτοί οι παλιοί γνωστοί; Group για το Πανεπιστήμιο, group για το Λύκειο, το Γυμνάσιο, για το Δημοτικό, τώρα ΚΑΙ για το Νηπιαγωγείο!
Κάπως έτσι ξαναβρήκα και τον Π.!
Ναι, ναι... Εκείνον τον Π. με τον οποίο το σύμπαν είχε φροντίσει να μου κάνει χαλάστρα...
Μέσω αυτoύ του πρωτοποριακού εργαλείου που λέγεται People You May Know! Μια μέρα τον πέτυχα στην δεξιά στήλη! 17 κοινοί γνωστοί, ε, δε μπορεί, είπε το facebook, κάτσε μήπως γνωρίζονται τα παιδιά! Κι έτσι κάπως έκανα add και τον Π.!
Όχι ότι σκόπευα να του μιλήσω δηλαδή. Έτσι, απλά για να είναι πιο δύσχρηστη η λίστα με τους φίλους. Δε θα πω ότι δε χάζεψα λίγο το προφίλ του... Τσέκαρα και τις φωτογραφίες... Δεν είχε αλλάξει και πολύ από τότε. 7 χρόνια... Πώς πέρασαν;
Μια μέρα λοιπόν μου σκάει μήνυμα από τον Π.! Βέβαια! Γιατί το facebook αποφάσισε να βάλει και chat!
Πιάσαμε μια κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, ανταλλάξαμε και msn. 20-30 γραμμές όλες κι όλες. Δε φαντάστηκα ότι θα είχε και συνέχεια. Ναι, καλά, είπαμε για καφεδάκι αλλά αυτά τα τυπικά τα λέμε πάντα, όχι;
Την επόμενη μέρα μου στέλνει "Βαριέμαι...". "Κι εγώ", του απαντάω. Ε, αφού βαριόμουν... "Θες να έρθω από κει να βαρεθούμε μαζί;". Τώρα το εννοεί;
50 γραμμές μετά με χαζοπαιχνιδάκια του στυλ στείλε καμιά φωτό, τι θα φοράς, μη μου βγάζεις τη γλώσσα γιατί θα στην κόψω όταν έρθω και πειράγματα σεξουαλικού περιεχομένου συνειδητοποίησα ότι όντως το εννοεί και θα έρθει!
Φρικαρισμένο τηλέφωνο στην Ν., γρήγορο μπάνιο, άμεσος εφοδιασμός ψυγείου με μπύρες... Και... ντριιιιιιιν...
Να πω ότι είχα σκεφτεί ότι θα γίνει κάτι; Ότι το είχα επιθυμήσει κρυφά; Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα το χρόνο να το σκεφτώ. Άσε που μετά από εφτά χρόνια καμίας επαφής θα ήταν και ψιλοανόητο να προτρέχω έτσι...
Κι όμως! Όπως τον είδα στην πόρτα και με φίλησε στο μάγουλο ένοιωσα μια τρελή επιθυμία να τον φιλήσω...
Ανταλλάξαμε τα νέα μας, είδαμε παλιές φωτογραφίες, μιλήσαμε για σχέσεις... Κάπου κάπου πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου. Για να καταλήξουμε δίπλα δίπλα στον καναπέ.
"Τι σκέφτεσαι;"
Ανόητη ατάκα! Για την οποία έχει γραφτεί ένα εξαιρετικό βιβλίο: Ολα τα μανιταρια τρωγονται...(αν και ορισμενα μονο μια φορα). Ή Χίλιες απαντήσεις στην ερώτηση "Τι σκέφτεσαι;"...
Ξανά παιχνίδια... Τι θέλω... Τι θέλεις... Ποιός θα κάνει την πρώτη κίνηση;
Κάπου εδώ βέβαια τέλειωσαν και τα παιχνίδια και δώσαμε επιτέλους εκείνο το φιλί που είχε διακόψει η Αγγλικού πριν 8 χρόνια. Και πολλά ακόμα...
Μήπως είμαι πολύ αυστηρή με το facebook τελικά;