Τι δώρο θα μου πάρεις;

Ποτέ δεν είχα προσέξει τι μου έφερνε όποιος ερχόταν σπίτι μου. Σπανίως βέβαια θεωρούσα τις μαζώξεις αυτές πάρτυ. Είχα άλλωστε τόσο συχνά κόσμο... Από τρία έως... 23 άτομα!
Δεν το θεωρούσα καν αναγκαίο να μου φέρουν κάτι. Και πράγματι οι περισσότεροι δεν έφερναν τίποτε. Ή έφερναν ποτά για άμεση κατανάλωση. Και συνήθως αυτό που ήθελαν να πιουν οι ίδιοι.

Το όλο θέμα το σκέφτηκα όταν με ρώτησε ένας φίλος τι δώρο να πάει σε ένα πάρτυ. Με μεγάλη ευκολία απάντησα "Ένα μπουκάλι κρασί". "Δεν είναι πολύ απρόσωπο;" με ρώτησε. Ναι, τελικά είναι απρόσωπο... Είναι λύση τελευταίας στιγμής. Λύση ανάγκης. Ή θέμα πρακτικό. Κι όμως, μετά το λύκειο έγινε σχεδόν συνήθειο σε κάθε επίσκεψη να πηγαίνουμε ένα ποτό. Και να ψάχνουμε "δώρο" μόνο για τους κολλητούς...



Αναλογιζόμενη αυτήν την κατάσταση θυμήθηκα το πάρτυ των γεννεθλίων μου. Εκεί υπήρχαν βέβαια κι αυτοί που έφεραν ένα ποτό - κι αυτοί που δεν έφεραν τίποτε. Κάποιοι όμως μου έφεραν πραγματικά δώρα. Κι αν το αναλύσω λίγο παραπάνω υπήρξαν αυτοί που έψαξαν πραγματικά να μου πάρουν κάτι που θα μου αρέσει ή κάτι έξυπνο και συμβολικό. Εκείνοι που με ψυχολόγησαν και μου πήραν κάτι σίγουρο - π.χ. αρκετοί μου χάρισαν βιβλία και επιτραπέζια. Και τέλος υπήρξαν μάλλον κι αυτοί που θεώρησαν το ποτό απρόσωπο και πήραν κάτι άλλο - εξίσου αδιάφορο και χωρίς την προσωπική νότα - αλλά τουλάχιστον "αντικείμενο"...

Είναι άραγε τυχαίο; Ή μπορούμε από αυτήν την κίνηση να διαχωρίσουμε τους φίλους μας; Πόσο πολλά δείχνει για τις σχέσεις μας η επιλογή του δώρου;
Ξαφνικά εκτίμησα περισσότερο τα μικροδωράκια που μου έχουν κάνει κατά καιρούς. Και παρατήρησα ότι όντως λίγο - πολύ φαίνεται και το βάθος μιας φιλίας ή το ενδιαφέρον του άλλου μέσα από αυτήν την κίνηση.

Πάντως στο πάρτυ του Λ. πάλι ποτό θα πάω! ;-)