Το ενθύμιο της Σ.

Πριν από λίγο ήρθε η Σ. από το σπίτι. Με πήρε τηλέφωνο μόλις σχόλασε ρωτώντας αν μπορεί να περάσει από εδώ να μου δείξει κάτι! Έφτιαξα καφεδάκι - καθώς εγώ μόλις ξύπνησα - και την περίμενα.

Το πολύτιμο απόκτημα της ήταν μια χιλιοδιπλωμένη κόλλα χαρτί! Το ξεδίπλωσα για να αντικρύσω ένα ποιηματάκι γραμμένο με τον αδέξιο γραφικό χαρακτήρα πιθανότατα άντρα και μάλιστα αριστερόχειρα (συγχωρήστε μου αυτά τα σχόλια, έχω κάνει "διατριβή" βλέπετε στο θέμα!).


Δεν αντιγράφω εδώ το ποίημα καθώς αυτό θα αποτελούσε κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο Β. βλέπετε δεν ξέρει καν ότι το χαρτί που πέταξε βγαίνοντας από την τάξη κατέληξε στα χέρια της Σ. Πόσο μάλλον στα δικά μου!

- Δεν είναι πολύ γλυκό; ρώτησε η Σ.

Μμμμ... Γλυκό! Θυμήθηκα τα ποιήματα που γράφαμε κι εμείς στα τετράδια και στα περιθώρια των βιβλίων στο Λύκειο... Επηρεασμένα από τη μουσική που ακούγαμε! Από τα ποιήματα του Καρυωτάκη που τόσο λατρέψαμε στην εφηβεία μας! Δακρύβρεχτα! Με μεγάλα λόγια για έρωτες και πάθη που δεν είχαμε ζήσει! Μιλώντας για τον πόνο που ακόμα δεν είχαμε γνωρίσει. Ένα τέτοιο ποιηματάκι κρατούσα και τώρα στα χέρια μου! Από ένα αγόρι 17 χρονών, ίσως λίγο πιο ευαίσθητο απ' ότι συνηθίζεται σε αυτές τις τελευταίες τάξεις του λυκείου που όλοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι μάγκες!

Ναι. Ήταν ένα γλυκό ποιηματάκι που ο συγγραφέας του πέταξε στα σκουπίδια μόλις το κουδούνι σήμανε τη λήξη της τελευταίας διδακτικής ώρας...

- Τι μάθημα είχατε όταν το έγραψε αυτό; ρώτησα γελώντας.
- Θρησκευτικά!

Οοοοκ! Ναι! Η ώρα των θρησκευτικών ήταν πάντα η πιο δημιουργική! ;-)

Ααααχ! Τι μου θύμισες τώρα μικρή..;
Με έπιασε μια νοσταλγία και το βλέπω στις λέξεις που γράφω...
Θυμήθηκα τα τετράδια μου με τα ποιήματα...
Μα πάνω απ' όλα θυμήθηκα το κουτί μου με τα ενθύμια. Το εισητήριο από το σινεμά που είχα πάει με τον Γ., το χαρτάκι που ο Π. μου είχε γράψει το τηλέφωνο του, το λαστιχάκι για τα μαλλιά του Χ. το οποίο είχα πάρει χωρίς να το γνωρίζει...