Υπάρχει τελικά φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών;

Δεν ευελπιστώ βέβαια να βρω την απάντηση αυτής της ερώτησης στις παρακάτω γραμμές... Όμως ειλικρινά, με έχει παιδέψει πολλές φορές και τώρα την βρήκα πάλι μπροστά μου.
Τον γνώρισα πριν τρία χρόνια κι ενώ ήμουν σε μια σχέση η οποία πήγαινε καλά. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι δεν τον είδα καθαρά φιλικά. Φλέρταρα μαζί του κι ανταλλάζαμε υπονοούμενα, δεν κυνήγησα όμως τίποτε περισσότερο.
Κάποια στιγμή ψιλοχαθήκαμε κι όταν βρικόμασταν - πάντα με παρέα - μιλούσαμε όπως πάντα, σαν φίλοι και ανταλλάσαμε τις ατάκες μας σε πειραχτικό τόνο.
Ξαναρχίσαμε να μιλάμε και να βγαίνουμε που και που οι δυο μας. Στο μεταξύ εγώ χώρισα κι αυτός από όσο ξέρω είναι μόνος. Τα δικά μου αισθήματα έχουν πλέον χαθεί. Απολαμβάνω την παρέα του, αυτό το διακριτικό φλερτ με ανεβάζει και τα μεταξύ μας πειράγματα μου φτιάχνουν τη διάθεση.
Όλα πήγαιναν καλά κι εγώ είχα και πάλι έναν άντρα φίλο, να τον ζαλίζω με τα γκομενικά μου, να τον πειράζω, να βγαίνουμε... Μέχρι που μια μέρα, στα πλαίσια άλλης μιας... μάχης των φύλων, μου είπε τη φράση-κλισέ: "δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών"! Κι εκείνη τη στιγμή δε βρήκα τίποτε έξυπνο να απαντήσω, δεν ξέρω καν αν μίλησα! Κι ίσως να μην απάντησα γιατί προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω τα δικά μου αισθήματα... Αλήθεια όμως, θα ήθελα να ήξερα γιατί το είπε. Το είπε γιατί είναι αυτός που νιώθει κάτι ή γιατί νομίζει ότι ίσως εγώ θέλω κάτι παραπάνω; Ήταν μια ευγενική χυλόπιτα ή μια διακριτική εξομολόγηση;
Γιατί; Γιατί πρέπει να μπλέκονται πάντα έτσι τα πράγματα;