Αποτυχημένα καμάκια - μέρος Α

Η εποχή του νυμφοπάζαρου, η εποχή που η πρώτη κίνηση ήταν "προνόμιο" των ανδρών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι γυναίκες έχουν πάψει να περιμένουν άβουλα στο μπαλκόνι το διακριτικό κόρτε κι έχουν αναλάβει ρόλο κυνηγού! Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, κάνουν κινήσεις, κάνουν Την Κίνηση...
Στην παρέα μας η κυνηγός είναι αναμφισβήτητα η Μ.! Ε, μετά από τριαντατόσα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη κατάλαβε ότι δε μπορείς να περιμένεις και να αφήνεις τα πάντα στην τύχη τους! Κι ακόμα χειρότερα, στους άντρες! Η Α. είναι η πιο θρασύς και σίγουρα η πιο αποτελεσματική. Εμένα με κατηγορούν ότι είμαι η πιο χύμα κι η πιο θαρραλέα... Η Ν. πάντως εξακολουθεί να είναι της λογικής "πέσε πίτα να σε φάω"...
Η αλλαγή αυτή στους ρόλους έχει φυσικά και τις συνέπειες της. Οι οποίες δεν είναι άλλες από τις αναπόφευκτες χυλόπιτες! Μερικές από αυτές έχω σκοπό να σας διηγηθώ παρακάτω...



Ζzzzzz...

Ο Ν. μου άρεσε αρκετό καιρό... Και συνεχώς έψαχνα μια αφορμή να κάνω κάποια κίνηση. Η ευκαιρία επιτέλους μου δόθηκε σε μια ημερήσια εκδρομή! Θα πηγαίναμε στην Πάτρα με αμάξι, οπότε κανόνισα να καθήσουμε κι οι δύο στο πίσω κάθισμα! Κι είχα σχεδιάσει κάποια στιγμή να... κάνω ότι με παίρνει ο ύπνος! Στον ώμο του! Το σχέδιο ήταν απλό και σατανικό! Τώρα έπρεπε απλά να περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία!
Πηγαίνοντας, δυστυχώς, δεν έκατσε η φάση... Περάσαμε βέβαια πολύ ωραία, γελάσαμε, συζητήσαμε για βιβλία, μουσική, και γενικά το κλίμα ήταν καλό! Αλλά ευκαιρία να με... πάρει ο ύπνος δε βρήκα! Δεν πειράζει. Θα δοκίμαζα στην επιστροφή.
Στην επιστροφή καθήσαμε πάλι κι οι δυο πίσω. Βάλαμε μουσική και ψιλοπιάσαμε και το τραγούδι. Παρά τη ζώνη που με εμπόδιζε αρκετά, κατάφερα να γυρίσω προς το μέρος του. Ξεκίνησα να χτυπάω τα δάχτυλα στο ρυθμό πάνω στο πόδι μου. Και σύντομα τα μετέφερα στο δικό του. Με το χέρι μου πια πάνω στο πόδι του ήταν ώρα να περάσω στο δεύτερο μέρος του σχεδίου! Σιγά σιγά το χέρι μου έμεινε ακίνητο. Έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του. Κι έκανα πως αποκοιμήθκα!
Όλα καλά μέχρι εδώ! Το πρόβλημα όμως είναι ότι... με πήρε πράγματι ο ύπνος! Και ξύπνησα καμιά ωρίτσα αργότερα, ακόμα στην αγκαλιά του. Με το χέρι μου ακόμα πάνω στο πόδι του. Ή, για την ακρίβεια, λίγο πιο ψηλά... Ο Ν. μάλιστα είχε ρίξει το μπουφάν του πάνω στα πόδια του. Καλύπτοντας και το χέρι μου.
Προσπάθησα να θυμηθώ. Προσπάθησα να καταλάβω από τις αντιδράσεις του τι έγινε. Δεν έβγαλα άκρη.
Η φάση έληξε άδοξα... Και με άφθονο δούλεμα από τα κορίτσια!