Εκείνη

Σήμερα είχα έτσι κι αλλιώς διάθεση να γράψω. Να γράψω όμως κάτι διαφορετικό από τη συνήθη γκομενογκρίνια. Οπότε η πρό(σ)κληση του jojox, την οποία ανακάλυψα με πάνω από 2 μήνες καθυστέρηση, αποτέλεσε την ιδανική αφορμή. Μου είχες ζητήσει να γράψω μια ιστορία με τις λέξεις άγαλμα, αλυσοπρίονο, πιπέρι, οργώνω και σπέρμα. Ορίστε λοιπόν:

_____

Αυτό που θα διαβάσετε δεν είναι απλά μια ιστορία αγάπης. Είναι η ιστορία της αγάπης που με σημάδεψε. Της αγάπης που με τρέλανε. Που με έριξε εδώ που βρίσκομαι.
Την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Το λευκό κορμί της, τις τέλειες καμπύλες, τις ιδανικές αναλογίες της. Το πέτρινο χαμόγελο της. Σε μια πόζα τόσο αφύσικη και άβολη. Ακίνητη στο βάθρο της, αδιάφορη για την κίνηση γύρω της.
Περνούσα ώρες παρατηρώντας την. Στην αρχή διακριτικά κι από το απέναντι πεζοδρόμιο. Έπειτα πιο επίμονα.
Πήγαινα και καθόμουν δίπλα της. Αδιάφορος για τους περαστικούς που με κοιτούσαν. Ναι, ήμουν ερωτευμένος με αυτό το άγαλμα.
Για να μην κινώ τις υποψίες έπαιρνα μαζί μου κι ένα μπλοκ κι έκανα πως τη ζωγράφιζα. Προσπαθούσα να αποτυπώσω στο χαρτί την ομορφιά της. Ήταν το παιχνίδι μας. Πόζαρε μόνο για μένα. Κι εγώ τράβαγα γραμμές παλεύοντας μάταια να καθρεφτίσω το χαμόγελο της στο λευκό χαρτί.
Η ιστορία αυτή κρατούσε κοντά ένα μήνα. Και μου ήταν όλο και πιο δύσκολο να την αποχωρίζομαι. Τις λιγοστές ώρες που γυρνούσα στο σπίτι για να κάνω ένα μπάνιο και να κοιμηθώ με έπνιγε η απουσία της. Ένα βράδυ αποφάσισα να μείνω μαζί της. Η σχέση μας άλλωστε είχε προχωρήσει αρκετά. Έμεινα καθισμένος δίπλα της μέχρι που οι δρόμοι άδειασαν. Η πόλη κοιμήθηκε. Κι εκείνη ήταν πια όλη δική μου. Την πλησίασα τρυφερά και χάιδεψα το γυμνό της ώμο. Ανατρίχιασα. Συνέχισα να τη χαϊδεύω, απαλά. Ύστερα παθιασμένα, χωρίς να μπορώ να κρατηθώ. Τη γέμισα φιλιά. Τα χέρια μου όργωναν το κορμί της. Ένιωθα απίστευτα ερεθισμένος. Κολλημένος πάντα πάνω της, πότισα με το σπέρμα μου τις πτυχές του φορέματος της. Τη φίλησα απαλά στο μέτωπο και γύρισα στο σπίτι. Πρώτη φορά κοιμήθηκα τόσο καλά.
Την επόμενη μέρα ντύθηκα και πήγα να τη συναντήσω. Σκεφτόμουν να της προσφέρω κι ένα λουλούδι. Το χαμόγελο ήταν ακόμα χαραγμένο στα χείλη μου. Ήμουν ευτυχισμένος! Αλλά όχι για πολύ... Από το απέναντι πεζοδρόμιο τον είδα. Ήταν κοντός. Με φαρδύ πουκάμισο, βερμούδα κι ένα σακίδιο στον ώμο. Και στεκόταν μπροστά της απειλώντας τη με τη φωτογραφική του μηχανή. Γονάτιζε μπροστά της, πλησίαζε και απομακρυνόταν. Ακόμα ακούω το κλικ κλικ της μηχανής του στ' αυτιά μου. Κι η καλή μου ανήμπορη να αντιδράσει, ανίκανη να αντισταθεί, εκτεθειμένη μπροστά του... Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.
Πέρασα βιαστικά το δρόμο αγνοώντας τα αυτοκίνητα που κόρναραν. Ήμουν έτοιμος να τον πιάσω από το λαιμό, να τον πνίξω, να τον χτυπήσω μέχρι θανάτου. Μέχρι που είδα το χαμόγελο της. Ποτέ πριν δεν είχε χαμογελάσει έτσι για μένα! Το απολάμβανε η τσούλα. Της άρεσε. Της άρεσε αυτός ο λιγδιάρης τουρίστας. Της άρεσε η φωτογραφική μηχανή του, με τον προτεταμένο φακό, ξεκάθαρα φαλλικό σύμβολο...
Έφυγα κλαίγοντας... Περιπλανήθηκα στους δρόμους, με τα μάτια κόκκινα, σαν κάποιος να τους είχε ρίξει πιπέρι.
Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Να αυτοκτονήσω, να τη σκοτώσω, να την εκδικηθώ... Δεν άντεχα την προδοσία. Όχι μετά από τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας...
Περίμενα πάλι να βραδιάσει. Να αραιώσει η κίνηση στους δρόμους. Και την επισκέφτηκα. Για τελευταία φορά.
Το όπλο του εγκλήματος, ένα σκουριασμένο αλυσοπρίονο, το ξεφορτώθηκα μόλις έστριψα στη γωνία του σπιτιού μου... Και τώρα το κεφάλι της βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι μου. Λυπάμαι γλυκιά μου...