Tα κορίτσια...

Κοιτώντας τα σημερινά 13χρονα αναρωτιέμαι: Έχω αλήθεια γεράσει τόσο πολύ; Ήμασταν κι εμείς έτσι και δεν το θυμάμαι; Ή μήπως η νέα γενιά βιάζεται απλά πιο πολύ από μας να μεγαλώσει;
Τις προάλλες περπατούσα πίσω από δυο κοπελιές - τι κοπελιές; - κοριτσάκια! Την ηλικία τους βέβαια δεν τη διαπίστωσα παρά μόνο όταν μίλησαν... Ήταν κι οι δυο ντυμένες πολύ προκλητικά, περπατούσαν κουνώντας επιδεικτικά τους ασχημάτιστους γοφούς τους και χαζογελούσαν. Και πάνω που αναρωτιόμουν "πόσο χρονών να είναι άραγε" άκουσα το απίστευτο:
- Μα καλά, τι περίμενε; 13 χρονών και να είμαστε παρθένες;
Ομολογώ ότι κόντεψε να μου φύγει η μασέλα! Συγγνώμη; Δεν κατάλαβα... Τι είπατε;
Δε λέω ρε κορίτσια να το φυλάξετε για μετά το γάμο! Ούτε μέχρι τα 18 καν... Αλλά, στα 13; Γιατί;
Ποιός σας αναγκάζει να αφήσετε τόσο νωρίς την παιδική σας ηλικία, να φύγετε από την αθώα φάση των πρώτων ραντεβού και των δισταχτικών πρώτων φιλιών;
Γιατί βιάζεστε τόσο πολύ να γίνετε γυναίκες;

Εξαιρετικά αφιερωμένο:

Τα κορίτσια (Διονύσης Σαββόπουλος)

Δυο, δυο, πέρασαν, νάτα τα κορίτσια
Όλο ντρέπονται, ντρέπονται τα κορίτσια
Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά
στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά
Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που ’χουν γίνει δεκατέσσερα χρονώ

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια
Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια
Στον καθρέφτη, στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά
βλέπουνε να μεγαλώνουν μ’ ένα φόβο στη καρδιά
Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε τόσο μια φορά
τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά

Περιμένουνε στη στάση σαν σχολάνε απ’ τ’ αγγλικά
Το συμμαθητή τους που μοιάζει σε κάποιο γόη του σινεμά

Πόσα όμορφα, όμορφα βλέπεις τα κορίτσια
Πόσο άτυχα, άτυχα βλέπεις τα κορίτσια
Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά
Κάποια μέρα σα χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά
Η μαμά τους θα δακρύζει - συγγενείς, πεθερικά
Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γι’ αυτά