Γιατί;

Δεν είμαι μοναχικός τύπος! Δε μου αρέσει η μοναξιά. Θέλω αν γίνεται να βρίσκομαι συνεχώς ανάμεσα σε κόσμο... Κάποιες φορές όμως αναγκαστικά μένω μόνη. Χτες για παράδειγμα, το σπίτι μου μου φαινόταν αφόρητα άδειο. Οπότε πήρα το βιβλίο μου και πήγα μέχρι την καφετέρια της γειτονιάς. Αγόρασα κι ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε αυτό. Απλά μου φαινόταν ταιριαστό...

Παρήγγειλα τον καφέ μου και άνοιξα το βιβλίο μου. Σε ένα τραπέζι παρακάτω καθόντουσαν δυο κοπελιές που χαμήλωσαν τον τόνο της φωνής τους μόλις κάθησα. Που και που άκουγα κανένα γελάκι. Μμμμ... Γκομενοκουβέντα... Είμαι σίγουρη!

Πριν προλάβω να διαβάσω πάνω από δυο σελίδες, ένας άντρας γύρω στα 35 κι ένα κοριτσάκι 7-8 χρονών ήρθαν και κάθησαν στο διπλανό τραπεζάκι. Από περιέργεια έριξα μια κλεφτή ματιά. Να είναι κόρη του; Σε λίγο η απορία μου λύθηκε. Τον έλεγε μπαμπά!
Μμμμ... Και τι έκαναν εδώ; Γιατί είχαν έρθει εδώ; Θα μπορούσαν να είναι σπίτι: ο μπαμπάς αραχτός στον καναπέ με την εφημερίδα του κι η μικρή να παίζει τριγύρω, προσπαθώντας να του τραβήξει την προσοχή. Κι αν το κατάφερνε, θα έπρεπε να πάνε στο πάρκο! Σίγουρα πάντως όχι σε μια μικρή συνοικιακή καφετέρια...
Άναψα ένα τσιγάρο και έριξα άλλη μια κλεφτή ματιά. Ο τύπος έμοιαζε να δίνει μια μικρή παράσταση αποκλειστικά για μένα. Ο στοργικός μπαμπάς που παίζει με την κορούλα του, που λέει αστεία. Φρόντισε όμως να μου δώσει να καταλάβω ότι είναι χωρισμένος. 35 χωρισμένος και με μια κόρη 7 χρονών! Κελεπούρι! Παρ' όλα αυτά έριξα μια δυο ματιές ακόμα...
Κάποια στιγμή που ο μικρός σίφουνας απομακρύνθηκε λίγο, μου είπε: "Ελπίζω να μη σε ενοχλούμε...". "Όχι, καθόλου" απάντησα και χαμογέλασα. Συνέχισα που και που να σηκώνω τα μάτια μου από το βιβλίο και να τον κοιτάω. Και κάθε φορά τον έπιανα κι αυτόν να κοιτάει.

"Είδες, ενοχλούμε την κοπέλα που διαβάζει" λέει κάποια στιγμή στη μικρή. Σήκωσα το κεφάλι και χαμογέλασα ξανά. "Σε ενοχλούμε αλήθεια;" με πλησίασε η μικρή. "Όχι, όχι! Δε διαβάζω τίποτε σοβαρό...". Η μικρή κάθησε στο τραπέζι μου και πιάσαμε την κουβέντα. Σε λίγο ήρθε κι ο μπαμπάς της κρατώντας τον καφέ του στο χέρι. "Ελπίζω να μη σε έχει ζαλίσει η μικρή". "Όχι, κάθε άλλο!". Κι εφόσον στεκόταν εκεί όρθιος με τον καφέ στο χέρι συμπλήρωσα: "Καθήστε!". Και φυσικά κάθησε. Και σε λίγο έστειλε τη μικρή να παίξει πιο πέρα. Πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν ενδιαφέρων τύπος. Και γοητευτικός άντρας...

Κάποια στιγμή η μικρή βαρέθηκε τόση ώρα μόνη της κι άρχισε να τον τραβάει από το χέρι, να φύγουν. Πριν φύγει μου ζήτησε το τηλέφωνο μου. Και το έδωσα. Γιατί;