Φασώθηκα με το ντελιβερά!

Ναι! Ναι! Επιτέλους θα μου πείτε... Πόσο καιρό τραβάει πια αυτή η ιστορία;
Το θέμα είναι βέβαια ότι πάλι δεν άκουσα τις σοφές συμβουλές που μου έδωσε το Sourotiri. Και παρήγγειλα από αυτό το σουβλατζίδικο ενώ ούτε διάθεση ιδιαίτερη είχα, ούτε ξυρισμένα πόδια κι επίσης φορούσα μια καταπληκτική ροζ καρό πιτζάμα! Όλα αυτά βέβαια δεν τα σκέφτηκα παρά την τελευταία στιγμή που άκουσα το κουδούνι και σκέφτηκα "κι αν είναι αυτός;"!
Και φυσικά ήταν αυτός...
Και φυσικά κατά τα γνωστά ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και γλυκός. Και παρά την απαράδεκτη συμπεριφορά μου την προηγούμενη φορά (εδώ) δεν πτοήθηκε διόλου κι έσκυψε να με φιλήσει στο μάγουλο. Ε, πόσες φορές πια να τα κάνω λίμπα; Αυτή τη φορά τον φίλησα κι εγώ!
Βασικά το έκανα σχεδόν με το ζόρι... Χωρίς ιδιαίτερη διάθεση. Και κυρίως για να μην κοπανάω πάλι το κεφάλι μου στον τοίχο. Και γιατί πόσες φορές μπορείς πια να πεις όχι πριν βαρεθεί και σε διαολοστείλει κι ο άλλος;
Σύντομα λοιπόν βρεθήκαμε μέσα στο διαμέρισμα, με το μπουφάν του να στάζει ακόμα (έβρεχε κιόλας). Το κράνος και τα σουβλάκια παρατημένα κάπου στο πάτωμα. Κι εμένα κολλημένη στον τοίχο...
Κάπου χαμένη ανάμεσα στη φαντασίωσή μου και στο παράλογο της όλης κατάστασης...
Η όλη φάση πρέπει να κράτησε κανένα δεκάλεπτο. Όχι, δεν έκανα κάτι παραπάνω... (καταρχάς γιατί είχα για άλλη μια φορά παραβεί τον χρυσό κανόνα της Α. "έσω έτοιμη" και κατά δεύτερον γιατί δεν ήμουν κι απόλυτα αποφασισμένη... μάλλον μπερδεμένη θα έλεγα)
Φεύγοντας μου είπε το όνομά του. Και μου είπε να ζητάω να μου φέρνει αυτός τις παραγγελίες!
Δε νομίζω ότι θα το κάνω...
Καταρχάς γιατί... δε συγκράτησα το όνομά του! (ναι, οκ, είμαι απαράδεκτη... το ξέρω!)
Κι έπειτα ντρεεεεπομαι!

Λέω να το αφήσω στην τύχη του κι ό,τι γίνει...


Υ.Γ. Δεν το είχα σκεφτεί μέχρι που το ρώτησε μια φίλη, αλλά αν αυτός μου έρθει επίσκεψη κάποια στιγμή εκτός ωραρίου; Τι κάνω; Η φάση με εξιτάρει όσο αυτός είναι ο "ντελιβεράς". Αλλιώς δεν έχω ιδέα τι θα έκανα... Μάλλον ΔΕΝ θα έκανα...

Y.Γ.2 Δε θέλω σχόλια για το "φασώθηκα"... :Ρ