O Einstein, η καθαρίστρια και τα μεγέθη...

Καταρχάς, ναι, το παραδέχομαι είμαι τεμπέλα! Και βαριέμαι απερίγραπτα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Φέτος λοιπόν που έχω όλες τις απαραίτητες δικαιολογίες (φορτωμένο ωράριο, μεγαλύτερο σπίτι και μια σχετική οικονομική άνεση) επέτρεψα στον εαυτό μου την πολυτέλεια να πάρω μια κοπέλα μια φορά το μήνα να... ξανακάνει το σπίτι μου  σπίτι!
Συνήθως έρχεται μια καθημερινή, οπότε την βλέπω απλά το πρωί, της ανοίγω, κι όταν γυρίζω το βράδυ μπορώ να καθρεφτιστώ στα πλακάκια του μπάνιου! Μεγαλείο!
Τώρα με τις γιορτές όμως, έπεσε η μέρα του ξεβρωμίσματος σε αργία! Οπότε είπα να βάλω κι εγώ ρούχα εργασίας και να βάλω κι ένα χεράκι. Γνωρίστηκα λοιπόν καλύτερα και με την κοπέλα - και συνειδητοποίησα και πόσο τυχερή ήμουν που έλειπα όλες τις προηγούμενες φορές! Γιατί καλή, χρυσή η Μ., αλλά γλώσσα δεν έβαλε μέσα!
Έμαθα λοιπόν τα πάντα για τον άντρα της, τα παιδιά της, την πεθερά της, όλους της τους γειτόνους! Και φυσικά έμαθα και το συγκλονιστικότερο....
- Ξέρεις, εγώ όταν παντρεύτηκα δεν ήξερα ότι υπήρχανε μεγέθη....
Ω, ναι! Της πήρε λέει καμιά δεκαετία να μάθει ότι βγαίνουν σε... διάφορα μεγέθη τα πουλιά!
Όπως διαπίστωσα πάντως, test drive μπορεί να μην τον έκανε τον σύζυγο, κελεπούρι όμως της έκατσε! ;-)
Και κάπου εκεί άνοιξε και η κουβέντα για τον περιβόητο μέσο όρο, τους 20 πόντους και το γιατί οι γυναίκες δυσκολεύονται να παρκάρουν*! Κι όπως είχε πει κι ένας μαθηματικός στο σχολείο κάποτε "δεν είναι το μήκος που μετράει, αλλά το πάχος"! Κι άλλες αμπελοφιλοσοφίες περί τεχνικής! Και θεωρίας της σχετικότητας.. Γιατί φίλε Einstein, το "τόσο" παραμένει "τόσο" είτε κινείσαι είτε είσαι ακίνητος!

* Εμ, πώς να υπολογίσουμε την απόσταση όταν προσπαθείτε να μας πείσετε ότι το "τόσο" είναι 20 πόντοι;;;

Οι σταθερές αξίες, οι πιθανότητες και οι άντρες

Οι σταθερές αξίες (και τώρα που το βλέπω με το φως της μέρας μπορώ να αποδεχτώ την άποψη της Α. ότι ίσως πρόκειται περί - μικρού - ψυχαναγκασμού) είναι ένα μοτίβο που ασυναίσθητα χρησιμοποιώ από μικρή...
Επίσης βρίσκω τη θεωρία πιθανοτήτων εξαιρετικά γοητευτική!
Και μετά... και μετά ήρθαν οι άντρες!
Τι σχέση θα μου πείτε έχουν όλα αυτά;
Ίσως ο κος Δελλαπόρτας (από την ομάδα Θαλής και Φίλοι) μπορούσε να σας το εξηγήσει καλύτερα. Και ίσως μπορείτε να κατηγορήσετε αυτόν για το παρόν post!
Για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα! Κάθε χρονική στιγμή της ζωής μου υπάρχει ένας άντρας εγκατεστημένος στο θρόνο της "σταθερής αξίας". Για χάρη του θα παρατούσα οποιονδήποτε άλλον. Έτσι έγινε με τον Β., έτσι έγινε με τον Π., έτσι έγινε με τον Σ... Ο καθένας τους κατέλαβε τη συγκεκριμένη θέση στο μυαλό μου, μέχρι να βρεθεί ο... άξιος διάδοχος. Όχι δηλαδή απαραίτητα ο επόμενος, όχι... Λόγω της σταθερής αξίας η ερωτική μου ζωή έκανε αρκετές φορές κύκλους. Μπορεί να είμαι με τον x αλλά κατά βάθος θα τον χώριζα ανά πάσα στιγμή αν εμφανιζόταν η σταθερή αξία y. Μια σταθερή αξία λοιπόν αντικαθίσταται όταν και μόνο όταν νοιώσω αυτό το περίεργο συναίσθημα της "μη επιστροφής". Κι η αντικατάσταση του y με τον x είναι κάπως επίπονη στο μυαλό μου, καθώς αλλάζει τα δεδομένα του προβλήματος (κι αν δεν είναι πρόβλημα οι ανθρώπινες σχέσεις, τότε ποιο είναι;).
Ένα μικρό τέχνασμα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να βελτιώσεις τις πιθανότητες να βρεις το "καλύτερο δυνατό" ταίρι σου είναι να θέσεις έναν αριθμό ανθρώπων που είσαι διατεθειμένος να γνωρίσεις, έστω 100. Τους πρώτους 50 τους γνωρίζεις και τους... χωρίζεις! Από αυτή την πρώτη ομάδα διαλέγεις τον καλύτερο και τον... καθίζεις στο θρόνο της σταθερής αξίας. Πιάνεις λοιπόν τη δεύτερη 50άδα με τη σειρά και αρχίζεις το ξεσκαρτάρισμα σταματώντας μόλις βρεις αυτόν τον ένα που θα είναι ικανός να ανατρέψει τον πρώτο.
Τι γίνεται όμως αν στην επόμενη 50άδα δεν υπάρχει κανείς καλύτερος;
Τι γίνεται αν διαπιστώσεις ότι το άλλο σου μισό ήταν στην πρώτη "καταδικασμένη" ομάδα;
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιήσεις ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, οι συγκρίσεις δε γίνονται με ένα απλό < και στη ζωή μετά την εις άτοπον δε μπορείς να ξαναγυρίσεις στην πρώτη γραμμή;

Λίγο από το... παραλίγο!

Αυτό το σουκού γ@μιόταν ό Δίας! Γ@μιόνταν τα πάντα! Και τα κοάλα μη σου πω! Μόνο εγώ έφαγα 2 στις 2 ήττες!
Η Δευτέρα με βρήκε με νεύρα κρόσια. Και φυσικά να αναρωτιέμαι ακόμα τι ακριβώς επισόδειο έχασα το βράδυ της Κυριακής.... Προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο τον original παραλίγο αλλά δεν το σήκωνε... Μίλησα και με τον ψηλό, μου έσπασε τα νεύρα και σχεδόν αποφάσισα ότι μόνο μεθυσμένος είναι καλός μαζί μου! Αλλιώς είναι τέρμα κάφρος ακόμη και για τα δικά μου (μαζοχιστικά) γούστα!
Και κάπου εκεί ξεκίνησα τον ψυχαναγκασμό με τον... κοντό. Το κινητό του δεν το είχα ώστε να δοκιμάσω την ευθεία οδό. Οπότε μπήκα να τον ψάξω στους γνωστούς χαφιέδες: facebook, msn, skype... (αυτό και για όσους αναρωτιούνται που είχα ανοιχτό το facebook chat μετά από 300 χρόνια)
Εδώ είναι ο Μ., εκεί είναι ο Μ., που είναι ο Μ.; Είχε postάρει κάποια στιγμή κάτι στο wall του - οπότε το σενάριο "έπαθε κάτι στο δρόμο και δεν ήρθε" ευτυχώς απερρίφθη! Αλλά online δεν τον έβλεπα πουθενά...
Περιττό να σας πω ότι όλη μέρα κοίταγα κάθε τρεις και λίγο πότε στο ένα chat, πότε στο άλλο να τον δω να logάρει. Και, την πιο ακατάλληλη προφανώς στιγμή, ντιν! εισήλθε!
Πανικός! Τι κάνουμε τώρα; Του μιλάμε; Και τι του λέμε; Και πώς του το λέμε; Και καλά ρε βούρλο, τόση ώρα που περίμενες γιατί δεν σκεφτόσουν και τι ήθελες να του πεις;
Του ρου ρου ρουν! Το msn μου! Και μαντέψτε ποιος! Ρε, λέτε να γύρισε η τύχη μου;
Λέμε τα κλασικά εισαγωγικά κι εγώ αναρωτιέμαι τι και πως να ρωτησω... Και πάνω εκεί μου γράφει: "Πως πέρασες χτες;"
Ώπα, κάτσε! Με δουλεύει κι από πάνω;
(βρε μπας και κάναμε τίποτε και δεν το θυμάμαι;)
Πώς να πέρασα δηλαδή;
"Τι έκανες χτες το βράδυ;" ξαναρωτάει!
Ξέρω γω, έναν ύπνο πήρα (ελλείψει τίποτε καλύτερου...)
(ρε παιδιά, λέτε όντως να έκανα και να μη θυμάμαι;)
Ας μου πει επιτέλους κάποιος τι έγινε πριν φάω τις κοτσίδες μου!!!
Δυστυχώς η εξήγηση δεν είναι εφάμιλη του όλου δράματος που έζησα. Γιατί απλά ο original είναι και original στόκος και δεν είχε πιάσει το υπονοούμενο. Και είχε θεωρήσει ότι το λέγαμε για πλάκα! Γι αυτό και δεν ξεκουμπιζόταν!
Φταίω δηλαδή εγώ τώρα να τον κρεμάσω;
"Εγώ πάντως δεν το 'λεγα για πλάκα χτες..." συνεχίζει ο Μ. (πάλι καλά που τα έλεγε αυτός γιατί εγώ εξακολουθούσα να μην κάνω καλό contact)
"Μπορεί(ς) τότε να περάσεις κάποιο άλλο βράδυ..."
"Τώρα πιάνεται για μεσημέρι;"
:)













[τι; θέλετε κι άλλο; ε, όχι, δεν... πιανόταν για μεσημέρι! οπότε, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, έγινε και... λίγο από το παραλίγο... ;)]

Παραλίγο...

Μέθυσε ο Θύμιος, θύμωσε η Θυμιώ και παραλίγο να γίνει δυστύχημα όπως έλεγε και το αναγνωστικό της Α' Δημοτικού. Και η αλήθεια είναι ότι μέθυσε ο Θύμιος... Και προφανώς τα πήρε στο κρανίο η Θυμιώ. Αυτό που παραλίγο να γίνει βέβαια - και ποτέ δεν έγινε - ήταν το... ρημαδοδυστύχημα! Την τύχη μου μέσα!
Μέσα σε ένα σουκού δύο παραλίγο; Πάει πολύ!
Περιστατικό νούμερο 1, ο ψηλός.
Ο ψηλός είναι η ιδανική παρέα για μεθυσμένα βράδια.
Μπορεί να πιει το Βόσπορο, να σε κάνει να λύνεσαι στα γέλια και είναι και σούπερ βολικός να κρασάρεις πάνω του όταν αρχίσει να γυρνάει το δωμάτιο. Έχει αυτόν το σωματότυπο που σε πείθει ότι μπορεί να σε κάνει ό,τι θέλει, να πεις το δεσπότη Παναγιώτη και μου ξυπνάει διάφορες σεξουαλικές φαντασιώσεις.
Με τον ψηλό δυστυχώς δεν έχει κάτσει ποτέ να ικανοποιήσω τις προαναφερθείσες φαντασιώσεις. Έχουμε καταλήξει μια δυο φορές σπίτι μου να φιλιόμαστε αλλά... τη μία ήταν ο #@#!$@! ο Α. που ροχάλιζε στο σαλόνι, την άλλη η ώρα η δύσκολη, καταλαβαίνετε.
Ε, ούτε το Σάββατο πρωτοτυπήσαμε ιδιαίτερα. Ήπιαμε μια κάβα, κατάφερα και σούταρα "διακριτικά" τον Α. πριν τον ξαναπάρει στον καναπέ και βρεθήκαμε οι δυο μας με τον ψηλό σε φάση "τυφλό-νεογέννητο-γατί" που παραπατάει δώθε κείθε. Κείθε κυρίως. Όπως φιλιόμασταν γκρεμίσαμε ό,τι έπιπλο είχε το θράσσος να παρεμβάλεται στο κομμάτι σαλόνι-κρεβάτι μέχρι που πιάσαμε πάτο. Κυριολεκτικά. Δύο βήματα πριν το κρεβάτι σαβουριαστήκαμε αμφότεροι στο πάτωμα. Πτωτικές παρέμειναν και οι λοιπές παράμετροι της βραδιάς...

Και για να μη φάω τις κοτσίδες μου όσο το σκέφτομαι ας δούμε την περίπτωση 2, ο κοντός.
Το σαββατοκύριακο αλκοολισμού συνεχίστηκε την Κυριακή με διαφορετική παρέα και ναργιλέ. Πρώτα εμφανίστηκε ο original παραλίγο (αυτός φταίει για όλα τώρα που το σκέφτομαι!) και μετά έκανε guest εμφάνιση και ο Μ. Η κατάσταση ήταν σουρεάλ, διαδραματιζόταν σε stop καρέ υπό τους ήχους καμμένης μουσικής και κάπου εκεί πρέπει να πέταξα κάποια από τις γνωστές lame ατάκες μου του στυλ "δηλαδή έχω δυο άντρες στο σπίτι και δε θα μου κάτσει κανείς;"... Ο original παραλίγο μπήκε σε mood καφρίλας, ο Μ. με τον οποίο δεν είχαμε ποτέ συσφίξει τις σχέσεις μας μπήκε σε mood "εγώ ψήνομαι"... Βρε λες;
Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν ήμουν σε κατάσταση να κάνω πλήρη σχέδια. Γιατί σε φάση μεταξύ αστείου και σοβαρού ο Μ. προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον original για το αν, πως και ποιος θα φύγει. Κι εγώ κατά βάθος ψηνόμουν να μείνει.. Την τελευταία συνεννόηση έχασα μόνο κι εκεί που ο original είχε μαζέψει τα πράγματα του και πήγαινε στην γωνία να δει αν έρχεται (το τρένο, το τρόλεϊ, η παλίρροια, ο χάρος να τον πάρει κτλ) κάνει ένα τσουπ και ο Μ., πετιέται από τον καναπέ και λέει "Άντε πάμε!" και φεύγει με τον άλλον!!! Θα έλεγα ότι έμεινα μαλάκας αλλά για να 'μαι ειλικρινής μου πήρε περί τα 45 λεπτά να καταλάβω τι έγινε. Ο Μ. λοιπόν πράγματι σηκώθηκε να φύγει κι εγώ έμεινα στον καναπέ να τον κοιτάω με έκφραση χρυσόψαρου (απλανές βλέμμα, ανοιχτό στόμα που βγάζει φυσαλίδες; την έχετε την εικόνα;) κι εκεί που περίμενα να σκάσουν στα γέλια να μου πουν "χα! το πίστεψες;" ή καμιά καφρίλα που να βγάζει νόημα τέλος πάντων, τσακ! μου κλείνει το μάτι!
Τώρα τι εννοούσε; Τον πετάω σπίτι και ξανάρχομαι, μην κοιμηθείς;
Στα 45 λεπτά πάντως που έμεινα να κοιτάω την πόρτα ούτε επέστρεψε, ούτε κι εγώ κατάλαβα τίποτε παραπάνω από το τι έγινε . (το γιατί έγινε περιμένω να ξυπνήσει κάποιος από τους δύο μπας και μου το εξηγήσει)

Στήσου!

Αν αργήσει ξανά πάνω από δέκα λεπτά θα είναι γάιδαρος!

Αν τον περιμένω ξανά μία ώρα θα είμαι ηλίθια!

Περί στησίματος λοιπόν ο λόγος, και - δυστυχώς - όχι στα τέσσερα. Αλλά στον καύσωνα, εκεί που στο πεζοδρόμιο ψήνεις αυγά μάτια σε 3 λεπτά... Όχι δηλαδή ότι το στήσιμο είναι καλύτερο στους 0 βαθμούς Κελσίου. Ή στη βροχή. Ούτε καν σε... αίθριες καιρικές συνθήκες!

Το στήσιμο είναι απαράδεκτο ούτως ή άλλως!

Οι συνθήκες απλά αυξάνουν την ένταση και συμβάλουν στην... ποικιλομορφία των όσων θα σου σούρω όταν δεήσεις να εμφανιστείς!

Αυτό είναι ένα ρολόι. Ο μικρός δείκτης δείχνει την ώρα και ο μεγάλος τα λεπτά. Και αν μπερδεύεσαι, να, πάρε ένα ηλεκτρονικό.

Επίσης άσε τη θεωρία της σχετικότητας κατά μέρους και τις φιλοσοφικές ανησυχίες για το πραγματικά είναι ο χρόνος. Ο χρόνος είναι ένα από τα θεμελιώδη μεγέθη της φυσικής, συμβολίζεται με το γράμμα t (το οποίο ηλιθίως διαβάζουμε "τε" με γαλλική προφορά) και μετριέται σε seconds - και τα παράγωγά του.

Έχεις συναίσθηση του χρόνου; Όχι, ε; Μην ανησυχείς, κατά βάθος η συναίσθηση αυτή αποκτιέται!

Πόση ώρα χρειάζεσαι για να ντυθείς;

Κάθε πότε περνάει το τρόλεϊ τις Κυριακές;

Πόση ώρα θες με το τρένο Καλλιθέα - Θησείο; (αυτή η ερώτηση γίνεται όλο και πιο δύσκολη με τα %^#$^% έργα)

Πόση ώρα περπάτημα έχεις μέχρι το σημείο του ραντεβού;

Μαζεύοντας αυτές τις μικρές πληροφορίες, και κάνοντας μια απλή πρόσθεση μπορείς να υπολογίσεις στο περίπου πότε θα πρέπει να αρχίσεις να ετοιμάζεσαι και πότε να ξεκινήσεις για να είσαι εκεί στην ώρα σου!

Δώσε κι ένα περιθώριο 10 λεπτών για αστάθμητους παράγοντες και ξεκίνα!

Δύσκολο; Δε νομίζω!

Και τώρα εξήγησε μου, με ποια λογική φεύγεις παρά πέντε για μια διαδρομή που ακόμα και με αμάξι και όλα τα φανάρια πράσσινα θες μισή ώρα για να διανύσεις!

Τι διάολο έχεις στο κεφάλι σου όταν λέμε και δέκα, κι εσύ ξεκινάς και 9 από το σπίτι σου! Πες μου ότι το ασανσέρ σου είναι τηλεμεταφορέας!

Αν έχεις ήδη αργήσει 10 λεπτά και δε βλέπεις να φτάνεις πριν περάσουν τουλάχιστον άλλα δέκα, τι περιμένεις για να με ενημερώσεις; Θες να μου κάνεις έκπληξη;

Και γιατί δεν απαντάς καν στο κινητό; Δε σε παίρνω για να σε βρίσω! Αυτό θα το κάνω από κοντά. Να μάθω αν έρχεσαι θέλω ή αν σε πάτησε το τρένο.

Α! Και αν ξαναεμφανιστείς χαρωπός χαρωπός - και 45 λεπτά αργοπορημένος - και δεν πεις καν συγγνώμη θα σε σκοτώσω και ας με πάνε φυλακή!

[Και το γεγονός ότι στη δουλειά σου δεν αργείς ποτέ, δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Δείχνει μάλλον ότι εμένα με έχεις γραμμένη και δε βρίσκεις το λόγο να μπεις στον κόπο να μη με στήσεις...]

$&*@&^%*&@! Τσαντίστηκα!

Μίλα μου βρώμικα!

Α! Εγώ την Κοντοβά θα την τσουρομαδήσω! Δε φτάνει που είμαι σίγουρη πως μας είχε βάλει κρυφές κάμερες τότε με τα "υπέροχα πλάσματα"!Τώρα βλέπω το πρώτο επισόδειο του "Μίλα μου βρώμικα" και τι να δω;! Φάτσα φόρα το περιβόητο πλυντήριο μου που κόβει βόλτες!!!

Αλλά μιας και το (ξανα)ανοίξαμε το θέμα... ας μιλήσουμε βρώμικα!

Τι να κάνουμε;!;!;!

- Έτσι, ναι, σκίσε με!

Τι να σε κάνω;!;!;!

- Πάρτα μωρή σκρόφα! Έτσι!

Πως έτσι δηλαδή;!;!;!

- Πιο βαθιά! Ναι! Πιο βαθιά!

Τι λέμε ρε παιδιά;!;!;! Μαζευτείτε!

Κοίτα, αν τη βρίσκετε δηλαδή... Εγώ πάω πάσο... Δικαίωμα σας! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Βγάλτε τα μάτια σας ελεύθερα!
Εγώ απλά, να, δεν είμαι πολύ του μιλητού. Δε θα κοκκίνιζα βέβαια κιόλας. Αλλά δεν τη βρίσκω ιδιαίτερα. Άσε που παίζει να πατήσω και τα γέλια...

- Μωρουλίνι μου...
- Ναι ζουζούνι μου, ΝΑΙ!
- Ααααχ!
- Ααααααααααααχ!

Ναι, οκ... Ούτε αυτό... Κολλήσαμε από τα μέλια ρε παιδιά... Άσε που εδώ δεν τα γλυτώναμε με τίποτε τα γέλια!

- Και τι θες κοπέλα μου επιτέλους;

Έλα μου ντε... Σεξ χωρίς πολλά λόγια γίνεται; Κάτι σε:

- Αααχ!
- Ναι...
- ΝΑΙ!
- Ααααχ!

Καλά δεν είναι;

- Κάτσε, κάτσε... Θες να πεις ότι σε χάλαγε το role playing με τον Χ.;
- Τα σαδομαζοχιστικά;
- Τα... καντήλια που σου κατέβαζε ο Μ. μέσα στο πάθος;
- Αυτός δεν είναι που σου έριχνε και καμία και γούσταρες;
- Για λέγε, για λέγε!!! Αυτή που το παίζει τώρα "μη! κοκκινίζω!" τις έτρωγε και γούσταρε;

Καλά ρε κορίτσια! Μη βαράτε! Στο σεξ όλα επιτρέπονται! Είπα εγώ τίποτε;!
Εγώ στόμα έχω και μιλιά δεν έχω! Βριστείτε ελεύθερα!

Για την πράσινη κάρτα;;; :-Ρ

Μαντέψτε ποιος επέστρεψε... Μα, προφανώς ο Σ.! Κι αυτή η... σχέση του παραλόγου συνεχίζεται! Αφού με πήρε κανά δυο φορές τηλέφωνο για να τα πούμε (που τι να πούμε; σάμπως καταλαβαίναμε και τι λέγαμε;!) ήρθε κι απ' το σπίτι και βρεθήκαμε ξανά στον καναπέ, αγκαλιά...
- Είσαι μαλάκας, αλλά μ' αγαπάς...
- Εγώ σ' αγαπάω;;;
- Όχι, εγώ σ' αγαπάω!
Αααα...! Μάλιστα! Είμαι μαλάκας, αλλά μ' αγαπάει! Τι άλλο θ' ακούσω σ' αυτή τη "σχέση";!

Υ.Γ. Περίμενα να έρθει απόψε αλλά... παίζει να μην κατάλαβα και πολύ καλά τι μου είπε στο τηλέφωνο! Παραιτούμαι, καλή σας νύχτα...
تصبح على خير.