29.4.11

O Einstein, η καθαρίστρια και τα μεγέθη...

Καταρχάς, ναι, το παραδέχομαι είμαι τεμπέλα! Και βαριέμαι απερίγραπτα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Φέτος λοιπόν που έχω όλες τις απαραίτητες δικαιολογίες (φορτωμένο ωράριο, μεγαλύτερο σπίτι και μια σχετική οικονομική άνεση) επέτρεψα στον εαυτό μου την πολυτέλεια να πάρω μια κοπέλα μια φορά το μήνα να... ξανακάνει το σπίτι μου  σπίτι!
Συνήθως έρχεται μια καθημερινή, οπότε την βλέπω απλά το πρωί, της ανοίγω, κι όταν γυρίζω το βράδυ μπορώ να καθρεφτιστώ στα πλακάκια του μπάνιου! Μεγαλείο!
Τώρα με τις γιορτές όμως, έπεσε η μέρα του ξεβρωμίσματος σε αργία! Οπότε είπα να βάλω κι εγώ ρούχα εργασίας και να βάλω κι ένα χεράκι. Γνωρίστηκα λοιπόν καλύτερα και με την κοπέλα - και συνειδητοποίησα και πόσο τυχερή ήμουν που έλειπα όλες τις προηγούμενες φορές! Γιατί καλή, χρυσή η Μ., αλλά γλώσσα δεν έβαλε μέσα!
Έμαθα λοιπόν τα πάντα για τον άντρα της, τα παιδιά της, την πεθερά της, όλους της τους γειτόνους! Και φυσικά έμαθα και το συγκλονιστικότερο....
- Ξέρεις, εγώ όταν παντρεύτηκα δεν ήξερα ότι υπήρχανε μεγέθη....
Ω, ναι! Της πήρε λέει καμιά δεκαετία να μάθει ότι βγαίνουν σε... διάφορα μεγέθη τα πουλιά!
Όπως διαπίστωσα πάντως, test drive μπορεί να μην τον έκανε τον σύζυγο, κελεπούρι όμως της έκατσε! ;-)
Και κάπου εκεί άνοιξε και η κουβέντα για τον περιβόητο μέσο όρο, τους 20 πόντους και το γιατί οι γυναίκες δυσκολεύονται να παρκάρουν*! Κι όπως είχε πει κι ένας μαθηματικός στο σχολείο κάποτε "δεν είναι το μήκος που μετράει, αλλά το πάχος"! Κι άλλες αμπελοφιλοσοφίες περί τεχνικής! Και θεωρίας της σχετικότητας.. Γιατί φίλε Einstein, το "τόσο" παραμένει "τόσο" είτε κινείσαι είτε είσαι ακίνητος!

* Εμ, πώς να υπολογίσουμε την απόσταση όταν προσπαθείτε να μας πείσετε ότι το "τόσο" είναι 20 πόντοι;;;

5.4.11

Οι σταθερές αξίες, οι πιθανότητες και οι άντρες

Οι σταθερές αξίες (και τώρα που το βλέπω με το φως της μέρας μπορώ να αποδεχτώ την άποψη της Α. ότι ίσως πρόκειται περί - μικρού - ψυχαναγκασμού) είναι ένα μοτίβο που ασυναίσθητα χρησιμοποιώ από μικρή...
Επίσης βρίσκω τη θεωρία πιθανοτήτων εξαιρετικά γοητευτική!
Και μετά... και μετά ήρθαν οι άντρες!
Τι σχέση θα μου πείτε έχουν όλα αυτά;
Ίσως ο κος Δελλαπόρτας (από την ομάδα Θαλής και Φίλοι) μπορούσε να σας το εξηγήσει καλύτερα. Και ίσως μπορείτε να κατηγορήσετε αυτόν για το παρόν post!
Για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα! Κάθε χρονική στιγμή της ζωής μου υπάρχει ένας άντρας εγκατεστημένος στο θρόνο της "σταθερής αξίας". Για χάρη του θα παρατούσα οποιονδήποτε άλλον. Έτσι έγινε με τον Β., έτσι έγινε με τον Π., έτσι έγινε με τον Σ... Ο καθένας τους κατέλαβε τη συγκεκριμένη θέση στο μυαλό μου, μέχρι να βρεθεί ο... άξιος διάδοχος. Όχι δηλαδή απαραίτητα ο επόμενος, όχι... Λόγω της σταθερής αξίας η ερωτική μου ζωή έκανε αρκετές φορές κύκλους. Μπορεί να είμαι με τον x αλλά κατά βάθος θα τον χώριζα ανά πάσα στιγμή αν εμφανιζόταν η σταθερή αξία y. Μια σταθερή αξία λοιπόν αντικαθίσταται όταν και μόνο όταν νοιώσω αυτό το περίεργο συναίσθημα της "μη επιστροφής". Κι η αντικατάσταση του y με τον x είναι κάπως επίπονη στο μυαλό μου, καθώς αλλάζει τα δεδομένα του προβλήματος (κι αν δεν είναι πρόβλημα οι ανθρώπινες σχέσεις, τότε ποιο είναι;).
Ένα μικρό τέχνασμα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να βελτιώσεις τις πιθανότητες να βρεις το "καλύτερο δυνατό" ταίρι σου είναι να θέσεις έναν αριθμό ανθρώπων που είσαι διατεθειμένος να γνωρίσεις, έστω 100. Τους πρώτους 50 τους γνωρίζεις και τους... χωρίζεις! Από αυτή την πρώτη ομάδα διαλέγεις τον καλύτερο και τον... καθίζεις στο θρόνο της σταθερής αξίας. Πιάνεις λοιπόν τη δεύτερη 50άδα με τη σειρά και αρχίζεις το ξεσκαρτάρισμα σταματώντας μόλις βρεις αυτόν τον ένα που θα είναι ικανός να ανατρέψει τον πρώτο.
Τι γίνεται όμως αν στην επόμενη 50άδα δεν υπάρχει κανείς καλύτερος;
Τι γίνεται αν διαπιστώσεις ότι το άλλο σου μισό ήταν στην πρώτη "καταδικασμένη" ομάδα;
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιήσεις ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, οι συγκρίσεις δε γίνονται με ένα απλό < και στη ζωή μετά την εις άτοπον δε μπορείς να ξαναγυρίσεις στην πρώτη γραμμή;